Ο “Πρίγκιπας” δεν είναι πια εδώ…!!!

Σε μια εποχή που τα ιδιωτικά κανάλια βρίσκονταν ακόμη σε εμβριακό επίπεδο, εκεί στα τέλη του 80′, οι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες με τους γίγαντες του κινηματογράφου φάνταζαν κάτι μεγαλειώδες στα παιδικά τότε μάτια. Ανάμεσα τους, για κάποιο λόγο, ξεχώριζε ένα λεπτό παλικαράκι με βελούδινη φωνή που έπαιζε και τραγουδούσε σε ταινίες παλιάς κοπής, τις οποίες όλοι παρακολουθούσαν με προσήλωση στο σπίτι. Και όταν αυτός άνοιγε το στόμα του, τότε συγκλόνιζε τους θεατές/ακροατές ακόμη περισσότερο. Είτε σαν τσιγγάνος, είτε σαν ένα απλό παιδί από τον Πειραιά, είτε σαν τραγουδιστής, σε ταινίες που αφουγκράζονταν τον σφιγμό της τότε ελληνικής κοινωνίας, ήταν από τις πρώτες εικόνες που μπήκε στα σπίτι όλων και στις καρδιές ακόμη και αυτών που δεν τον είχαν ζήσει στις μεγάλες του δόξες στις πίστες… Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο ασύγκριτος Τόλης Βοσκόπουλος και ασχέτως μουσικών προτιμήσεων, δεν θα μπορούσαμε να μην γράψουμε λίγα λόγια για αυτόν, τον απόλυτο σταρ των 60′-70′, μιας άλλης Ελλάδας, πιο αγνής, πιο αυθεντικής…

Λίγα λόγια…
Είδε το πρώτο φως στις 26 Ιουλίου του 1940 στη Μικρασιατική συνοικία της Κοκκινιάς του Πειραιά από Μικρασιάτες γονείς. Ήταν το τελευταίο παιδί της 12 μελούς οικογένειας που μετρούσε 11 κορίτσια (!). Από μικρός έδειξε το ταλέντο του και μόλις στα 18 του πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο (1958), ενώ το 1963 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, παίζοντας συνολικά σε περισσότερες από 25 ταινίες. Το 1968 τραγούδησε το “Αγωνία” του Γιώργου Ζαμπέτα που πραγματοποίησε πωλήσεις ρεκόρ για την εποχή, ξεπερνόντας τις 300.000!!!
Ο τεράστιος αυτός τραγουδιστής, κυριάρχησε στο ελληνικό πεντάγραμμο σε μια εποχή με τιτάνες (Ζαμπέτα, Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Διονυσίου, Πουλόπουλο και τόσους άλλους), ερμηνέυοντας τραγούδια των κορυφαίων συνθετών της χώρας, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μίμης Πλέσσας, ο Άκης Πάνου, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Μάριος Τόκας, ο Γιάννης Πάριος, ο Γιώργος Κατσαρός κ.α.
Δεν είναι υπερβολή πως όπου και αν εμφανίστηκε δημιούργησε πανδαιμόνιο και για πάνω από 35 χρόνια, όλες του οι εμφανίσεις ήταν sold-out!!!
Η επιρροή του στο κοινό και η λατρεία του κόσμου τον έκαναν νούμερο ένα θέμα σε όλη την χώρα για δεκαετίες. Η προσωπική του ζωή έγινε καθημερινό ρεπορτάζ. Το ειδύλλιο του με την τραγουδίστρια Δούκισσα της οποίας ήταν μουσικός και παρτενέρ της απασχόλησε όσο τίποτα τα τότε ΜΜΕ, ενώ η Ζωή Λάσκαρη πέρασε στην ιστορία σαν την “Ξανθή αγαπημένη Παναγιά“, σε μια από τις συνθέσεις του Βοσκόπουλου, που εκτός τω άλλων ήταν και εκπληγκτικός συνθέτης! Μάλιστα συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, στο οποίο είχε πάρει την 1η θέση το 1971, με το “Αδέλφια μου αλήτες πουλιά”, το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Βογιατζής και το 1972 συμμετείχε με το τραγούδι που έγραψε για την Λάσκαρη, το οποίο και αποκάλυψε στην εκδήλωση με την πασίγνωστη ηθοποιό στο ακροατήριο… μεγάλοι καλλιτέχνες τραγούδισαν συνθέσεις του Βοσκόπουλου και τα ονόματα μόνο προκαλούν δέος. Δούκισσα, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου, Νότης Σφακιανάκης είναι μερικοί από αυτούς.

Δυστυχώς η γενιά των ’80 –και οι επόμενες γενιές– δεν τον πρόλαβαν στην ακμή του, αλλά τουλάχιστον η πρώτη πρόλαβε την λάμψη του να ακτινοβολεί ακόμη σε εντυπωσιακό βαθμό και στα μαγνητοφωνάκια της εποχής, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ηχογραφούσες τραγούδια του, είτε προσπαθώντας να τον μιμηθείς. Συγκλονιστική μαρτυρία δεν είναι άλλη από αυτή του Γιώργου Γερολυμάτου κάπου στο 1970, όταν και ανέφερε ότι πολλοί νέοι τραγουδιστές έσπαγαν το δόντι τους (!) προκειμένου να μοιάσουν στον Βοσκόπουλο λόγω της χαρακτηριστικής οδοντοστοιχίας του!!!

Το “giornalista.gr” θυμαται μερικές από τις στιγμές που χαράκτηκαν στην ψυχή του και γράφει αυτό το κείμενο, ειδικά αφιερωμένο στην Γιώτα, μια από τις μεγαλύτερες θαυμάστριες του “Πρίγκιπα” και βασική αιτία να γνωρίσουμε μια από τις σπουδαιότερες φωνές που πέρασαν από αυτή εδώ την γη…

Δεν θα μπορούσαμε να μην ξεκινήσουμε από την εικόνα που θα μας μείνει χαραγμένη πιο πολύ από οτιδήποτε, με τον Βοσκόπουλο και με ρούχα”Πρίγκιπα“, στην μουσική κωμωδία “Μαριχουάνα Στοπ” του Γιάννη Δαλιανίδη, το 1971…

Ξανά “Μαριχουάνα ΣΤΟΠ” με έναν… ύμνο ανάμεσα στα λαϊκά ερωτικά τραγούδια!

Σκηνές όπως αυτή με την Ελένη Ερήμου στην ταινία «Μια αγάπη, μια γυναίκα, μια ζωή» του 1971 (όπου σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι ΜΟΝΑΔΙΚΑ), να της τραγουδάει το αξεπέραστο “Με εκδικήθηκες” (Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Στίχοι: Πυθαγόρας) είναι απο αυτές που μένουν χαραγμένες, αφού η λυρικότητα και ο λυγμός του Βοσκόπουλου στην απαγγελία των κουπλέ, έκανε μια χώρα να λυγίζει για τις δικές της χαμένες αγάπες.

“Πέρασε σήμερα μπροστά μου με τον φίλο της
και με κοιτάξανε κι οι δυο ειρωνικά
Κι ενώ την έχασα και έκλαψα, κι ησύχασα
άρχισα πάλι να πονάω ξαφνικά”

Στην ίδια ταινία συναντάμε και το επίσης εκπληκτικό “Μη λυπάσαι“…

Τέτοιες στιγμές υπάρχουν πολλές και σίγουρα στην καρδιά του καθενός παίρνουν άλλη προτεραιότητα. Αλλά για μια εποχή που ο έρωτας κυριαρχούσε (Πάριος, Πουλόπουλος κ.α.) παίζοντας καθοριστικό ρόλο σε μια Ελλάδα που έχει αφήσει τους πολέμους για τα καλά στο παρελθόν και προσπαθεί να χτίσει μια ζωή μέσα στην φτώχεια και ένα μέλλον, η σύνδεση με την βελούδινη φωνή του Βοσκόπουλου ήταν αναπόφευκτη.

* 1972 και στο “Ο άγνωστος εκείνης της νύχτας“, με τον Βοσκόπουλο σε διπλό ρόλο, παίζοντας δύο δίδυμους που δεν γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου, υπάρχει ένα από τα πιο ωραία ζεμπέκικα που έχει τραγουδήσει…

“Λάθος δρόμο πήραμε, καρδιά, ρίξαμε ανάποδη ζαριά.
Πού να ακουμπήσω για να βρω παρηγοριά;
Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά”

Από την ίδια ταινία σε μουσική του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ Μίμη Πλέσσα!!! (Στίχοι: Ηλιας Λυμπεροπουλος)…

* Ακόμη ένα μεγάλο τραγούδι από το 1970 και την ταινία “Σε ικετεύω αγάπη μου“…

Ποιος αλήθεια άκουσε και δεν τραγούδησε την “Αγωνία”;
(Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας – Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης)

Ένα ακόμη διαμάντι (Σαν της γαρδένιας τον ανθό / στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος, μουσική: Ζακ Ιακωβίδης), από την ταινία “Σε ικετεύω αγάπη μου” του 1970…

Οι… αναμνήσεις και η απίστευτη ΔΟΥΚΙΣΑ, σε μια από τις σημαντικότερες συνεργασίες της εποχής (μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος, στίχοι: Μίμης Θειόπουλος). Από την ταινία του 1968, “Καταραμένη Ώρα”!!!

1971: “Μια γυναίκα, μια αγάπη, μια ζωή” (Μουσική: Γιώργος Μαλλίδης, Στίχοι: Πυθαγόρας)…

Η λίστα είναι ατελείωτη και δύσκολα δεν θα αδικήσουμε κάποιο από τα υπέροχα τραγούδια του “Πρίγκιπα”, που το πρωί της Δευτέρας 19/7/2021, πέρασε στο πάνθεον της αθανασίας… Από σήμερα, η μνήμη του θα ζει αιώνια, τα τραγούδια του θα μαθαίνονται και θα ακούγονται από τις επόμενες γενιές, με τους παλιότερους να εξιστορούν τις παλιές ιστορίες, όπως οι ραψωδοί τις αρχαίες ιστορίες που χάνονται στο χρόνο… Καλό ταξίδι!!!