UEFA Super Cup: Γκρίζο, λάμψη, τύφλωση, repeat!

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά πολλές φορές δυσκολεύομαι να ξεκινήσω να γράφω ένα θέμα. Ίσως να είναι που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Πολλές οι οπτικές και οι ερμηνείες… Όπως θα έχετε καταλάβει από τον τίτλο, το άρθρο που διαβάζετε αφορά το UEFA Super Cup, που για πρώτη φορά διεξήχθη στην Ελλάδα, στις 16 Αυγούστου.

Η διοργάνωση της UEFA πέρασε σαν ένα πανέμορφο, δυνατό και καλογυμνασμένο άλογο… κούρσας από τη χώρα μας, σηκώνοντας πολλή… σκόνη. Τώρα που “κάθισε”, έχοντας χρονική και συναισθηματική απόσταση ενός -και πλέον- μήνα, ήρθε η ώρα να… μπούμε στα αποδυτήρια και την αίθουσα Τύπου, να “δούμε” την προπόνηση την προηγούμενη ημέρα του αγώνα, από το χορτάρι (!), να “βρεθούμε” στα δημοσιογραφικά και να “παρακολουθήσουμε” μαζί το σπουδαίο παιχνίδι μεταξύ Μάντσεστερ Σίτι και Σεβίλλης (1-1 κ.δ., 5-4 πεν.), στο Στάδιο “Γεώργιος Καραϊσκάκης”.

Το ταξίδι μας αυτό, σε μορφή… ημερολογίου διανύει 3 στάδια. Είναι τα ίδια στάδια, μέσα από τα οποία -ενδεχομένως- να… περιπλανήθηκαν πολλοί άλλοι άνθρωποι, που βιώνουν την ελληνική πραγματικότητα και “συνδέθηκαν” με οποιοδήποτε τρόπο με το UEFA Super Cup του Πειραιά, είτε του θεατή από τις κερκίδες ή από την τηλεόραση, είτε του εθελοντή, είτε του εργαζομένου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα… από την αρχή. 

Όταν η UEFA ανακοίνωσε ότι το “Γ. Καραϊσκάκης” επρόκειτο να φιλοξενήσει το ευρωπαϊκό Super Cup, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό, όπως -φαντάζομαι- και σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο ήταν να βρω τρόπο να εξασφαλίσω ένα μαγικό… χαρτάκι, που θα μου δώσει την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι από κοντά. Οι μήνες περνούσαν και η καθημερινότητα “έσπρωχνε” όλο και περισσότερο το γεγονός στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ώσπου ένα μήνυμα ήρθε για να με… αφυπνίσει! Ήταν ένα link στο οποίο μπορούσες να κάνεις αίτηση για να συμμετάσχεις ως εθελοντής στο πολυαναμενόμενο event. Χωρίς να το πολυσκεφτώ τη συμπλήρωσα κι έπειτα από μερικές ημέρες με ενημέρωσαν πως είχα γίνει δεκτός ως Media Volunteer (εθενλοντής στον τομέα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) της σπουδαίας διοργάνωσης. Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία μας…

1ο μέρος: ΓΚΡΙΖΟ

Δευτέρα, 14/8/2023, 2 ημέρες πριν τον αγώνα

Παραμονή της 15ης Αυγούστου, μιας από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης, αυτή της Παναγίας, κατά την οποία οι μεγαλουπόλεις… ερημώνουν και τα χωριά παίρνουν “ζωή”, με τους Έλληνες να συρρέουν κατά χιλιάδες σε αυτά. Η Αθήνα έμοιαζε εγκαταλελειμμένη και οι δρόμοι ήταν άδειοι, αναδεικνύοντας τις ομορφιές και τον ιστορικό χαρακτήρα, μίας πόλης που υπό άλλες συνθήκες θα έτρεχε με… ασύλληπτους ρυθμούς.

Η διαδρομή από τη Δροσιά, όπου έμενα, στο Φάληρο, με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είναι ένα μικρό… ταξίδι διάρκειας μιάμιση ώρας, κατά την οποία χρειάζεται κανείς αρχικά να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο έως την Κηφισιά και από εκεί το μετρό μέχρι το Στάδιο “Γ. Καραϊσκάκης”. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από το να παρατηρώ διαρκώς γύρω μου τον κόσμο, τις γειτονιές, τα κτήρια, τους ανθρώπους… Η διαδρομή με την “παρέα” των ακουστικών, έμοιαζε με ένα παράξενο ταξικό και πολιτισμικό ταξίδι, από τις πιο πλούσιες συνοικίες, οι κάτοικοι των οποίων ήταν πιο εύρωστοι οικονομικά, με πολυτελή σπίτια, γρήγορα αμάξια και οικιακούς βοηθούς, σε κακόφημες περιοχές και υποβαθμισμένες γειτονιές, “πνιγμένες” στη ρουτίνα, τη φτώχεια και το ΓΚΡΙΖΟ.

Από τη μία τα βόρεια προάστια, με τα όμορφα κτήρια, τους κήπους, τις “καλοδιατηρημένες” κυρίες και τους “ευπρεπείς” κυρίους (όσες/-ους -τέλος πάντων- είχαν ξεμείνει στην αυγουστιάτικη Αθήνα) και από την άλλη οι στάσεις του κέντρου στις οποίες το μετρό γέμιζε “τρελούς”, ρακένδυτους συνανθρώπους μας χτυπημένους από τη μοίρα, με την κούραση και τον πόνο ζωγραφισμένα στα μάτια τους…

2ο μέρος: ΛΑΜΨΗ

Από το νοητικό “ταξίδι” μου και τον κόσμο της παρατήρησης, με… ξύπνησε η γυναικεία φωνή -γνώριμη σε όσους χρησιμοποιούν τα Μέσα της πρωτεύουσας- με μία λέξη: “ΦΑΛΗΡΟ“. Είχα φτάσει στον προορισμό μου και το “Γ. Καραϊσκάκης” ξεπρόβαλε μεγαλοπρεπές, μπροστά στα μάτια μου, με μία διαφορετική, από τη συνηθισμένη, όψη. Άφησα πίσω τις σκέψεις που ξεπηδούσαν καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής στο μυαλό μου και αποβιβάστηκα γρήγορα-γρήγορα, πηγαίνοντας “γραμμή” στο Accreditation Center, θαυμάζοντας, παράλληλα, το στολισμό πέριξ του γηπέδου.

Το Κέντρο Διαπίστευσης, αποτελούσε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο σε μία αίθουσα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, όπου οι 300 εθελοντές, από 16 (!) διαφορετικές χώρες, έπρεπε πριν ξεκινήσουν την πρώτη βάρδια που τους είχε ανατεθεί να περάσουν για να παραλάβουν τη διαπίστευσή τους. Μετά από αυτή τη διαδικασία, σύμφωνα με της οδηγίες τις οποίες είχαμε λάβει από τους υπεύθυνους της UEFA, κατευθύνθηκα προς το “Γ. Καραϊσκάκης” και το Κέντρο Εθελοντισμού (Volunteer Center), εκεί όπου διανέμοταν ο επίσημος ρουχισμός της διοργάνωσης.

Με αγωνία και ιδιαίτερη προσμονή ξεκίνησα να… ξεπακετάρω την τσάντα που παρέλαβα και πήγα “πίσω” στα παιδικά μου χρόνια όταν κάθε πρωτοχρονιά, τα δώρα του Αϊ-Βασίλη έκαναν την εμφάνιση τους κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτή τη φορά, αντί για κάποιο φανταχτερό χαρτί περιτυλίγματος, το “δώρο”, βρισκόταν μέσα σε ένα backpack. Δύο μπλε σκούρες μπλούζες τύπου “πόλο”, ένα λευκό καπέλο και μία εντυπωσιακή πράσινη ζακέτα με φερμουάρ και κίτρινες fluo λεπτομέρειες, φυσικά όλα adidas, με το λογότυπο της διοργάνωσης, με έκαναν να νιώσω σα μεγάλο… παιδί!

Το ραντεβού είχε δοθεί στο Media Tribune, στην αίθουσα δίπλα από αυτή της συνέντευξης Τύπου, του σταδίου, η οποία είχε διαμορφωθεί με τρόπο τέτοιο, ώστε οι δημοσιογράφοι, που θα κάλυπταν το παιχνίδι, να έχουν ένα χώρο, στον οποίο μπορούσαν να ανοίξουν τον υπολογιστή τους και να δουλέψουν ανενόχλητοι, πριν αλλά και μετά, το παιχνίδι. Εκεί, γνώρισα τους άλλους 10 εθελοντές του τμήματος των Media, καθώς και τους δύο επικεφαλής της UEFA στον τομέα αυτό, Tiago Bossart και Dionny da Silva.

Μετά το τυπικό καλωσόρισμα και μία συνοπτική παρουσίαση των αρμοδιοτήτων του καθενός ξεκίνησε το tour του σταδίου. Σταθμός πρώτος: η αίθουσα της συνέντευξης Τύπου, με τις “παχιές” κόκκινες πολυθρόνες, οι οποία όπως έμαθα μετέπειτα, στους δημοσιογράφους του εξωτερικού, φάνηκε ιδιαίτερα… μικρή, στα μάτια τους. Στη συνέχεια, περιηγηθήκαμε στους διαδρόμους των αποδυτηρίων, οι οποίοι ήταν στρωμένοι με ένα αριστοκρατικό μπλε χαλί, καλυμμένο από ζελατίνα, για να μη λερωθεί πριν την ημέρα του αγώνα! Οι τοίχοι δεξιά και αριστερά, ήταν διακοσμημένοι με εντυπωσιακές αγωνιστικές φωτογραφίες και φυσικά στιγμιότυπα από τις απονομές των τροπαίων του UEFA Champions League και του UEFA Europa League, σε Μάντσεστερ Σίτι και Σεβίλλη αντίστοιχα. Μας επετράπη, μάλιστα και η είσοδος στα αποδυτήρια των ομάδων, με τις φωτογραφίες να… δίνουν και να παίρνουν! Σειρά είχε το γήπεδο, πατώντας το χορτάρι του οποίου νιώθεις ένα δέος, όταν σκέφτεσαι ποιοί έχουν πράξει το ίδιο στο παρελθόν.

Και κάπως έτσι η πρώτη “μαγική” ημέρα έφτασε στο τέλος της κι εγώ ξεκινάω και πάλι το “ταξίδι” μου για τη Δροσιά, με το γνωστό τρόπο…

Τρίτη, 15/8/2023, 1 ημέρα πριν τον αγώνα

Φθάνοντας στο “Γ. Καρασϊσκάκης”, κάτω από τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο, που είχε υψωθεί στον αττικό ουρανό, αφού πήρα το καλύτερο μεσημεριανό της… ζωής μου, στο εστιατόριο που είχε διαμορφωθεί ειδικά για το προσωπικό και τους εθελοντές, με θέα το καταπράσινο γρασίδι του σταδίου, ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, καθώς στις επόμενες ώρες οι δύο ομάδες και όλοι οι αστέρες του θα προπονούνταν στο φαληρικό γήπεδο.

Το πρόγραμμα της MD-1, όπως την αποκαλούν οι άνθρωποι της UEFA είχε ως εξής: 17.15: Συνέντευξη Τύπου Μάντσεστερ Σίτι, με τον Πεπ Γουαρδιόλα και τους ποδοσφαιριστές Μάνουελ Ακάντζι και Ρόδρι, 18.00: Προπόνηση Μάντσεστερ Σίτι, 19.15: Συνέντευξη Τύπου Σεβίλλης, με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλιμπάρ και τους παίκτες Λούκας Οκάμπος και Νεμάνια Γκούντελι & 20.00: Προπόνηση Σεβίλλης.

Όπως ενδεχομένως να φαντάζεστε, σε ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός, οι ώρες και γενικότερα το πρόγραμμα ακολουθείται σαν… ευαγγέλια με μηδενική απόκλιση από το αρχικό πλάνο. Η άφιξη των ομάδων -προφανώς- δεν ήταν ανοιχτή στο κοινό, αλλά ούτε και στα media που δεν είχαν αγοράσει τα δικαιώματα των διοργανώσεων της UEFA, κάτι το οποίοι σημαίνει πως δύο από εμάς, τους εθελοντές των Μέσων, θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο χώρο, ώστε να τσεκάρουμε, εάν όσοι βρίσκονταν εκεί είχαν το δικαίωμα αυτό. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να τους υποδείξουμε το δρόμο για τα δημοσιογραφικά θεωρεία, από όπου θα περίμεναν να ξεκινήσει η προπόνηση. Ο ρόλος αυτός ανατέθηκε σε εμένα και έναν άλλο φίλο εθελοντή, τον Γιώργο, με τον οποίο περιμέναμε καρτερικά την άφιξη της Μάντσεστερ Σίτι, κυρίως…

Όταν αυτό συνέβη, δε μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας… Ακριβώς στις 17.15 έφθασε ένα βαν, το οποίο μετέφερε μόνο τον Γκουαρδιόλα και τους δύο ποδοσφαιριστές της Σίτι, οι οποίοι θα παρευρίσκονταν στη συνέντευξη Τύπου. Μάλιστα, όταν κατέβηκαν το βαν περίμενε με… ανοιχτή μηχανή. Τότε, ο Γιώργος ρώτησε τον οδηγό, που ήταν Έλληνας, για ποιο λόγο, αυτός του απάντησε ότι ο προπονητής των Άγγλων δεν αισθανόταν καλά και θα επέστρεφε στο ξενοδοχείο. Έτσι κι έγινε. Αμέσως μετά εμφανίστηκε το πρώτο πούλμαν της Σίτι με τους φυσιοθεραπευτές και το ιατρικό τιμ να κουβαλούν ένα σωρό εργαλεία και μηχανήματα! Στη συνέχεια έφθασαν οι φροντιστές, περίπου 10 στο σύνολο, οι οποίοι με τη σειρά τους ξεφόρτωναν για αρκετά λεπτά βαλίτσες, κουτιά, πετσέτες και ό,τι άλλο ενδεχομένως να χρειάζονταν οι ποδοσφαιριστές, κατά τη διάρκεια της προπόνησης και με το πέρας αυτής. Φυσικά, όλα αυτά, φαντάζουν τόσο μακρινά και τόσο αδιανόητα για τα ελληνικά δεδομένα, που αν δεν τα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια δε θα τα πίστευα.

Με τον Γιώργο απλά κοιταζόμασταν και δε λέγαμε τίποτα…

Τότε ήταν που η σιδερένια πόρτα του “Γ. Καραϊσκάκης” άνοιγε βαριά και το λεωφορείο με τους παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι έμπαινε… αγέρωχα -αν μπορεί να ταιριάξει αυτός ο χαρακτηρισμός σε ένα λεωφορείο- προσεγγίζοντας αργά-αργά την είσοδο για τα αποδυτήρια. Αναταραχή. Άνθρωποι της ασφάλειας της UEFA να τρέχουν πανικόβλητοι και να μιλούν στο ακουστικό, αξιωματούχοι να τικάρουν κουτάκια σε μία ατζέντα που είχαν όλη την ώρα ανά χείρας, κάμεραμεν να αναζητούν τη “σωστή” γωνία λήψης και να παλεύουν για μία καλύτερη θέση με συναδέλφους τους… Το πούλμαν σταμάτησε, οι πόρτες άνοιξαν και δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Χάλαντ, Γκρίλις, Φόντεν, Γουόκερ, όλοι οι αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου παρέλαυναν μπροστά μου σε απόσταση μερικών μέτρων… ΛΑΜΨΗ! Η συνέχεια της ημέρας ήταν εξίσου εντυπωσιακή, καθώς ακολούθησε η προπόνηση των πρωταθλητών Ευρώπης, απόντος του Πεπ, μέσα σε ένα πολύ χαλαρό κλίμα, με πειράγματα και γέλια, την οποία παρακολούθησα από το χορτάρι!

Στην προπόνηση βρέθηκαν και συνομίλησαν με τους ποδοσφαιριστές παιδιά με οπτική αναπηρία στο πλαίσιο της παγκόσμιας καμπάνιας «A ball for all», μία πρωτοουλία του Ιδρύματος της UEFA, με τις στιγμές να είναι πραγματικά συγκλονιστηκές! Η ίδια ακριβώς διαδικασία, ακολουθήθηκε και λίγες ώρες αργότερα στη λιγότερο… λαμπερή προπόνηση της Σεβίλλης, οι ποδοσφαιριστές της οποίας έμπαιναν με το μαχαίρι στα “δόντια” στις μονομαχίες και φαίνονταν πιο συγκεντρωμένοι, στον αγώνα της επόμενης ημέρας…

Και κάπως έτσι η 2η ημέρα παρουσίας μου στο φαληρικό στάδιο έφθανε στο τέλος της και έπαιρνα πάλι το δρόμο της επιστροφής…

3ο μέρος: ΤΥΦΛΩΣΗ

Τετάρτη, 16/8/2023, η ημέρα του αγώνα

Δύσκολος ο βραδινός ύπνος, όταν την επόμενη ημέρα πρόκειται να δεις από κοντά τα μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να αγωνίζονται κι εσύ ο ίδιος αποτελείς μέρος -έστω και μικρό- μία τόσο σπουδαίας διοργάνωσης. Το πρωινό ξύπνημα, όμως, ήταν πολύ εύκολο, καθώς πριν καν χτυπήσει το ξυπνητήρι… πετάχτηκα, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για τελευταία φορά, να ακολουθήσω την ίδια διαδρομή… Λεωφορείο – Κηφισιά – Μετρό – Φάληρο.

Έφθασα στο “Γ. Καραϊσκάκης”, λίγο πριν τις 14.00, δηλαδή, 8 ώρες πριν τη σέντρα και τα μέτρα ήταν “δρακόντεια”. Με δυσκολία κατάφερα να βρω την πόρτα από όπου έπρεπε να μπω, καθώς όλες οι είσοδοι ήταν κλειστοί. Δείχνοντας τη διαπίστευσή μου στο άνθρωπο της ασφάλειας, κατάφερα να περάσω. Έχοντας φτάσει πρώτος και με τη βάρδια μου να ξεκινά σε 2 ώρες είχα χρόνο να περιπλανηθώ στους χώρους του Σταδίου και να απολαύσω τον καφέ μου, χαζεύοντας το χορτάρι, προσπαθώντας να ζήσω τις στιγμές εκείνες στο έπακρον. Το απόγευμα ξεκίνησαν να καταφθάνουν οι πρώτοι δημοσιογράφοι από το εξωτερικό. Μαζί με τον Ανδρέα, έναν φίλο εθελοντή, έπρεπε να επιτηρούμε τα δημοσιογραφικά θεωρεία, στα οποία -με βάση της οδηγίες των υπευθύνων της UEFA- επιτρέπαμε την πρόσβαση στους δημοσιογράφους οι οποίοι είχαν προκαθορισμένες θέσεις ανάλογα με το Μέσο τους και να τους κατευθύνουμε σε αυτές.

Οι ώρες περνούσαν και το στάδιο γέμιζε, με τους πρώτους δημοσιογράφους να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους αρκετές ώρες πριν την έναρξη του αγώνα. Τότε ήταν που ένα ζευγάρι… μπράτσα ξεπρόβαλε μπροστά μου. Ακολουθούσε και άλλο ένα. Κοίταξα καλύτερα και είδα τον Ρίο Φέρντιναντ και τον Τζολεόν Λέσκοτ να ακολουθούν κατά… πόδας τους άνδρες ασφαλείας και να κατευθύνονται προς τη θέση τους στα δημοσιογραφικά. Οι δύο παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές και περισσότερο ο σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, “μαγνήτισαν” τα βλέμματα και αποτέλεσαν το επίκεντρο της προσοχής μέχρι να πάρουν τη θέση τους και να ξεκινήσουν το σχόλιο για λογαριασμό του TNT Sports.

Τα λεπτά περνούσαν και ήταν σα να ζω σε όνειρο… Μια πραγματική γιορτή του ποδοσφαίρου, με όλη την έννοια της λέξης! Αρκετά μακριά από τα ελληνικά δεδομένα. Τα πάντα ήταν προγραμματισμένα και ρυθμισμένα με ακρίβεια δευτερολέπτου. Εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- εργαζόμενοι & εθελοντές, λειτουργούσαν σαν “καλοκουρδισμένο ρολόι”. Με τις θέσεις των ανανεωμένων δημοσιογραφικών θεωρείων του “Γ. Καραϊσκάκης”, οι οποίες είχαν επεκταθεί, να γεμίζουν με δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο, η “δουλειά” ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή είχε τελειώσει. Έτσι, λοιπόν, ανακάθισα κι έστρεψα το βλέμμα μου στο κατάμεστο στάδιο, που το βράδυ εκείνο είχε πάρει κάτι από την αστερόσκονη και την αίγλη της Ευρωπαϊκής διοργάνωσης και δε θύμιζε σε τίποτα τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Κοίταξα δεξιά κι έκπληκτος είδα τον πρώην διεθνή διαιτητή, Αντόνιο Ματέου Λαόθ, να έρχεται προς το μέρος μου και απορημένος κοίταξα πίσω μου, συνειδητοποιώντας ότι κατευθύνεται στο “στούντιο” που είχε στηθεί πάνω από τα δημοσιογραφικά του σταδίου, για να βγει στον… αέρα αθλητικής εκπομπής. Στα δευτερόλεπτα αυτά, βέβαια, ο Λαοθ είχε καταλάβει ότι τον κοίταζα επίμονα, οπότε περνά δίπλα μου και με χαιρετά. Όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί έτρεξα να τον προλάβω για να βγάλουμε μία αναμνηστική φωτογραφία.

Το ρολόι έδειχνε 21.52. Η είσοδος των δύο ομάδων ήταν γεγονός! ΤΥΦΛΩΣΗ…

Το αγωνιστικό μέρος μικρή σημασία έχει. Η Σεβιγιάνοι στις κερκίδες έδιναν το ρυθμό και οι Βρετανοί απλά παρακολουθούσαν, στο μεγαλύτερο μέρος του ματς. Έπειτα από 90 αγωνιστικά λεπτά, το σφύριγμα του διαιτητή σηματοδοτούσε τη λήξη της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού, με τις δύο ομάδες να οδηγούνται απευθείας στη διαδικασία των πέναλτι, μετά το ισόπαλο 1-1. Εκεί νικήτρια αναδείχθηκε η Πρωταθλήτρια Αγγλίας, με τους φίλους της στις κερκίδες, να βρίσκουν τη χαμένη τους… ευτυχία και πάλι.

Με την απονομή να βρίσκεται σε εξέλιξη, έπρεπε να κατέβω στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου, να βεβαιωθώ, ότι όλα είναι εντάξει και να πάρω θέση, ώστε να δίνω το μικρόφωνο στους δημοσιογράφους οι οποίοι ήθελαν να κάνουν ερωτήσεις στους προπονητές των δύο ομάδων. Αυτό κι αν ήταν απίστευτο: Εγώ, περίπου ένα μέτρο μακριά από τον Γκουαρδιόλα! 

Όταν η συνέντευξη Τύπου ολοκληρώθηκε και μη καταφέρνοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή να συνειδητοποιήσω, ότι όλα αυτά που ζούσα τις τελευταίες ημέρες ήταν πραγματικότητα και όχι κάποιο… τρελό όνειρο, ένας νεαρός δημοσιογράφος, που καθόταν στα πρώτα καθίσματα… τινάχτηκε από τη θέση του για να βγάλει σέλφι με τον Ισπανό τεχνικό της Σίτι! Σχεδόν θαύμασα το “θράσος” του, οπότε θέλησα να μιλήσω μαζί του. Μου είπε ότι είναι Τσέχος και ότι είναι μεγάλος… φαν του Πεπ. Αφού του ευχήθηκα καλό ταξίδι, ξεκίνησα πήρα το δρόμο για το γήπεδο, για μία τελευταία αναμνηστική φωτογραφία. Ο Ανδρέας -που ανέφερα και νωρίτερα- πρότεινε να ακολουθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο, αυτόν των αποδυτηρίων. Μέχρι να σκεφτώ όμως αν είναι καλή ιδέα και αν μας επιτρέψει την είσοδο η ασφάλεια του σταδίου, είχε ήδη τραβήξει… γραμμή για τα αποδυτήρια. Μη έχοντας άλλη επιλογή των ακολούθησα με γοργό βήμα. Οι πόρτες δεξιά και αριστερά ήταν όλες ορθάνοιχτες με τους εργαζόμενους της καθαριότητας να έχουν ξεκίνησει τη δουλειά τους και τους υπεύθυνους της UEFA να ετοιμάζουν τα πράγματά τους, έτοιμοι να αναχωρήσουν.

Ξαφνικά, περνώντας μπροστά από τη μοναδική κλειστή πόρτα, τη βλέπω να ανοίγει και να βγαίνει από μέσα μία γαλάζια φανέλα με το νούμερο 4 στην πλάτη. Ήταν ο Νάταν Ακέ, ο οποίος μόλις είχε ολοκληρώσει το doping control! Του ζητήσαμε φωτογραφία και δέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο.

Φθάνοντας στο χορτάρι, σήκωσα το κεφάλι μου στο άδειο “Γ. Καραϊσκάκης” για τελευταία φορά και έφερα στο μυαλό μου όσα έζησα εκείνες τις ημέρες…

Το UEFA Super Cup ήταν για εμένα μία εμπειρία ζωής, όχι μόνο από ποδοσφαιρικής πλευράς, αλλά και από κοινωνικής. Εάν δούμε τη συνολική εικόνα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις κοινωνικές διαφορές και ανισότητες, οι οποίες διαχωρίζουν με αόρατες “γραμμές”. Από τη μία το ΓΚΡΙΖΟ της μεγαλούπολης, η θλίψη και η φτώχεια και από την άλλη η ΛΑΜΨΗ της ευρωπαϊκής διοργάνωσης κόστους εκατομμυρίων ευρώ! Δύο καταστάσεις εντελώς διαφορετικές, οι οποίες όμως χωροχρονικά εντοπίζονται τόσο… κοντά!

Τα φώτα έσβησαν και το φαληρικό στάδιο βυθίστηκε στο σκοτάδι…