“Θα σου γράφω συχνότερα, στο υπόσχομαι…”
“Χρηστάρα καλησπέρα,
βρήκα ευκαιρία να σου γράψω μετά από καιρό…
Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά…
Δεν ξέρω αν τα’ μαθες, αλλά όλα αλλάξαν στην ζωή μας. Μια πανδημία μας εγκλώβισε στα σπίτια μας και δύο χρόνια ζήσαμε ο καθένας στην προσωπική του φυλακή. Χωρίς επικοινωνία, χωρίς να μπορούμε να βγούμε έξω, χωρίς τις ελευθερίες μας. Χάσαμε συγγενείς και φίλους και δεν μπορέσαμε ούτε καν να τους αποχαιρετήσουμε, ούτε καν να τους αφήσουμε ένα λουλούδι… Θρηνήσαμε μόνοι, ο καθένας βίωσε μόνος του το δυσβάσταχτο βάρος της απώλειας και γίναμε “ξένοι” ο ένας με τον άλλο…
Φέτος κάπως άλλαξαν τα πράγματα αλλά ακόμη όλοι είναι επηρεασμένοι, φοβισμένοι, σαν άγρια θηρία που τα αφήνουν ξανά στο δάσος και δεν τολμούν να τρέξουν μακρυά…
Λιγοψυχήσαμε Χρηστάρα… Σταματήσαμε ν’ αγαπάμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο… Τα παρατήσαμε όλα, δεν τα καταφέραμε.
Η ομάδα μας σχεδόν διαλύθηκε. Τα παιδιά έφυγαν για τις πόλεις τους, άλλοι αρρώστησαν και έμειναν μακρυά, κάποιοι παλεύουν να ζήσουν και κάποιοι χάθηκαν σε ξένες θάλλασες, σε άλλες γειτονιές. Πλέον ο καθένας δίνει μάχη για να επιβιώσει και ζει την δική του “παράσταση”, όπως ακριβώς το έλεγες… Αλλά ρε Χρηστάρα, αυτό το θέατρο είναι πολύ ιδιαίτερο και μοιάζει με… θρίλερ!
Αλλά εγώ ελπίζω… Ξέρεις, δεν χάθηκαν όλα. Ο Βούκε, ο Παστελάκος, ο Νικολάκης και κάποια παιδιά ακόμη έμειναν πίσω και κρατάνε ζωντανή την ομάδα μας. Παλεύουνε και είναι δύσκολα αλλά δεν τα παρατάνε. Παίζουνε αν και είναι λίγοι αριθμητικά, αλλά δεν την εγκαταλείπουν. Συνήθως χάνουνε, αλλά δεν τους νοιάζει. Τους νοιάζει να παίζουν, να βάζουν το πανό σου, για να σε έχουν πάντα μαζί τους, να τους βλέπεις να μάχονται όπως ακριβώς ήθελες. Και δεν τσακώνονται ποτέ, ξέρουν ότι το σιχαινόσουνα και δεν ήθελες να πράττουμε σαν όλους τους άλλους.
Βέβαια δεν είναι εύκολο αυτό και κάθε Κυριακή βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Τους λοιδωρούν, τους κοροϊδεύουν και πολλές φορές δεν τους σέβονται… Και νομίζω ότι είναι καιρός να τους στηρίξουμε ΟΛΟΙ. Το ξέρω αν ήσουνα εδώ θα ήσουν ο πρώτος που θα ήσουν εκεί να δώσεις την βοήθεια σου.
Και στο υπόσχομαι αυτό θα κάνουμε… Θα συνεχίσουμε αυτό που φτιάξαμε, αυτό που αγαπήσαμε και αυτό που μας έβαλε μαζί στη μάχη.
Μπορεί κάπου να χάσαμε τον δρόμο μας, μπορεί να χάσαμε την πίστη μας, αλλά είμαι σίγουρος αν ήσουν εδώ, θα αρκούσαν λίγα λόγια να συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε…
Θέλω πολλά να σου πω, αλλά πρέπει να φύγω… Τα παιδιά παίζουν σε λίγο με την Τέμενη και είμαι σίγουρος θα νικήσουν. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρουν, σίγουρα θα δώσουν και την ψυχή τους… Λοιπόν, φεύγω.
Θα σου γράφω συχνότερα, στο υπόσχομαι…
Μας λείπεις ρε μάγκα… σε όλους μας!”
