Baggio: Il Divin Codino…
Έχει περάσει ένας μήνας από την πρεμιέρα ενός ντοκιμαντέρ για έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που γέννησε η Ιταλία και ενός παγκόσμιου συμβόλου που άφησε ανεξήτιλο το στίγμα του από το πέρασμα του στα τέλη του προηγούμενου αιώνα… Ο “μικρός Βούδας” ή κατά κόσμο Ρομπέρτο Μπάτζιο, δεν είναι απλά άλλος ένας πολύ καλός παίκτης που θαύμασε ο πλανήτης. Είναι ένας ζωντανός μύθος, μια ασύγκριτη προσωπικότητα, ένα τεράστιο κεφάλαιο που χάραξε βαθειά τις ζωές των Ιταλών τιφόζι. Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου για το 1993 και ο 4ος καλύτερος ποδοσφαιριστής αιώνα όπως τον ψήφισε ο κόσμος το 1999 (σ.σ. πίσω μόνο από τους Μαραντόνα, Πελέ και Εουσέμπιο). Το χαμένο πεναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 στην Αμερική απέναντι στη Βραζιλία έγινε μια στιγμή στο πάνθεον της αιωνιότητας και που έχει μείνει μέχρι και σήμερα σαν η κορύφωση του δράματος μιας ζώης γεμάτης από την ανάγκη να πετύχει τον έπομενο στόχο, κάθε φορά πιο ψηλά, κάθε φορά πιο δύσκολα, με την επιτυχία να έρχεται και μόνο από το… ταξίδι!
Εμείς, στο “giornalista.gr” είδαμε το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μπάτζιο και μοιραζόμαστε μαζί σας όσα μας κέντρισαν (ή και όχι), το ενδιαφέρον…
Μπάτζιο: Η θεϊκή αλογοουρά
Το “Baggio: Il Divin Codino” (μτφ. Μπάτζιο: Η θεϊκή αλογοουρά), που κυκλοφόρησε στη συνδρομητική πλατφόρμα του Netflix, είναι μια καθαρά βιογραφική ταινία που σίγουρα θα ξενίσει όσους την δούν. Μια Ιταλική προσπάθεια, σε σκηνοθεσία της Λετίτσια Λαμαρτίρε που, μαζί με τους συνεργάτες της δημιούργησαν ένα έργο δοσμένο υπό το πρίσμα του ανθρώπου Μπάτζιο και χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη αναφορά στο ποδόσφαιρο και τα επιτεύγματα του “μικρού Βούδα“. Όπως μάλιστα αναφέρεται στους τίτλους τέλους “βασίζεται με μια σχετική ελευθερία στη ζωή και την καριέρα της θεϊκής αλογοουράς“…
Ποδοσφαιρικά κενά και μακροχρόνια άλματα που μικραίνουν το μέγεθος του Μπάτζιο…
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι για όσους έχουν ζήσει τον Μπάτζιο τα πράγματα είναι πιο σαφή, αλλά αν κάποιος μη έχοντας σχέση με το άθλημα, ή μη έχοντας προλάβει να δει να αγωνίζεται ο Ιταλός άσσος, παρακολουθήσει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, πιθανότατα θα εξάγει συγκεκριμένα συμπεράσματα, που δυστυχώς δεν θα έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.
Πολλά αναπάντητα ερωτήματα γεννούνται από την αρχή και πολλά δεν απαντώται ποτέ. Το “παιδί–θαύμα” από το Καλδόνο, που κατάφερε από την Βιτσέντζα να μετακομίσει στην Φιορεντίνα με αστρονομικό για την εποχή ποσό, με τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό μόλις στα 18 του, οδηγώντας τον σχεδόν στο να τα παρατήσει. Η ανταγωνιστική σχέση με τον πατέρα του και η στήριξη από τον περίγυρο του ξεκινάει ιδανικά την ταινία, αλλά μετά έχουμε το πρώτο μεγάλο άλμα, από το 1988, στην κλίση στην Εθνική και το Μουντιάλ του 1994. Στιγμές όπως το γκολ του επί της Νάπολη του Μαραντόνα στις 17 Σεπτεμβρίου 1989 στο “Σαν Πάολο”, με… “μαραντονίστικο” τρόπο (σ.σ.πήρε την μπάλα από το κέντρο και πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του), όταν ήταν 22 ετών, η κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας (1993) ή η μεταγραφή στην Γιουβέντους και η επιστροφή στην Φλωρεντία (σ.σ. στις 7 Απριλίου 1991 αγωνίστηκε ως αντίπαλος των “βιόλα” στο Αρτέμιο Φράνκι και γνώρισε την αποθέωση, αφού μεταξύ άλλων αρνήθηκε να εκτελέσει πέναλτι κατά της Φιορεντίνα, ενώ όταν έγινε αλλαγή, έπιασε και ένα κασκόλ της πρώην του ομάδας κατευθυνόμενος προς τον πάγκο της «Κυρίας». Ακολούθησαν φοβερά επεισόδια στους δρόμους της πόλης), στιγμές που θα χάριζαν τρομερά συνασιθήματα να είχαν χρησιμοποιηθεί στην ταινία.
O Αντρέα Αρκαντζέλι που ενσαρκώνει τον Μπάτζιο, με τον… κανονικό “Μικρό Βούδα”
Αντίθετα, οι δημιουργοί επικεντρωνόνται στο Μουντιάλ του 1994 και στο πέναλτι του τελικού, στην σχέση με τον Αρίγκο Σάκι και μετά οδηγούμαστε 6 χρόνια μετά και στο 2002, “ντριμπλάροντας” το Μουντιάλ του 1998, πρωταθλήματα, μεταγραφές, την Μίλαν, την Ίντερ, την Μπολόνια… Φτάνουμε πάλι στην προσπάθεια του να προλάβει το Μουντιάλ του 2002, με τον θεατή που δεν γνωρίζει την πορεία του να μην μαθαίνει ποτέ όσα έκανε από το ματς στο Λος Άντζελες μέχρι το τέλος της καριέρας του, εκτός από το πέρασμα από την Μπρέσια που δείχνει τον αντίκτυπο που άφησε ο εν λόγω παίκτης.
Ουσιαστικά, το χειρότερο κομμάτι της ταινίας αυτής είναι ότι ο θεατής ποτέ δεν αντιλαμβάνεται το ποδοσφαιρικό μέγεθος του Μπάτζιο, αλλά μόνο τα στοιχεία του χαρακτήρα του, το πείσμα, την επιμονή, την θετική επίδραση του Βουδισμού, αλλά και την προβληματική σχέση του με τον πατέρα του και τους προπονητές του, στοιχεία που σίγουρα έχουν σημασία, αλλά ατονούν χωρίς το αθλητικό και αγωνιστικό περίλβημα…
Γυρίσματα της ταινίας…
Το τέλος της ταινίας, η επικέντρωση στον άνθρωπο Μπάτζιο, η αποκατάσταση της σχέση με τον πατέρα του και η καθολική αναγνώριση του απλού κόσμου, αφήνει τον θεατή με μια γλυκιά γεύση, που όμως δεν αντικατροπτίζει επ’ ουδενί το μεγαλείο και την σπουδαιότητα της ζωής του σπουδαίου αυτού τύπου…
Δείτε την και βγάλτε τα συμπεράσματα σας… Όπως και να’ χει άλλωσε, μιλάμε για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και αυτό είναι από μόνο του άξιο να σπαταλήσετε λίγο από το χρόνο σας…
