Ν. Ζαφειρόπουλος: “Στην Ελλάδα τους μάνατζερ δε μας σέβονται όσο θα έπρεπε!”

Στην επαγγελματική του καριέρα ως τερματοφύλακας μετρά περισσότερες από 300 συμμετοχές σε Α’, Β’ και Γ’ Εθνική με πολλές επιτυχίες και ανόδους στο παλμαρέ του. Στα 36 του αποφάσισε να “πετάξει” τα γάντια και τα ποδοσφαιρικά, να φορέσει κοστούμι και να γίνει ατζέντης, ένα επάγγελμα παρεξηγημένο -όπως επισημαίνει και ο ίδιος- στη χώρα μας. Είναι αυτός που ανακάλυψε τον Παναγιώτη Γλύκο όταν ακόμα υπερασπιζόταν την εστία του Αγροτικού Αστέρα! Το γραφείο του «μανατζάρει» έναν μεγάλο αριθμό επαγγελματιών ποδοσφαιριστών Super League 1 & 2 και Football League, όπως ο Χρήστος Ελευθεριάδης, ενώ παράλληλα έχει διαμεσολαβήσει για τις μεταγραφές αρκετών ποδοσφαιριστών, όπως του Διεθνή Γάλλου, Αντονί Μουνιέ στον Παναθηναϊκό, του Κόντε από τον ΠΑΣ Γιάννινα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.ά.

Ο λόγος για τον Νίκο Ζαφειρόπουλο, ο οποίος στα 46 του -πλέον- έχοντας αποχωρήσει από την ενεργό δράση από το 2010, συμπληρώνει 11 χρόνια που δραστηριοποιείται στον χώρο του management, ως ατζέντης ποδοσφαιριστών, αναγνωρισμένος από την FIFA!

Στα 20 χρόνια της ποδοσφαιρικής του πορείας στα ελληνικά γήπεδα έχει πανηγυρίσει 3 ανόδους από Β’ σε Α’ Εθνική με Παναχαϊκή, Λεβαδειακό, και ΠΑΣ Γιάννινα και 1 από Γ’ σε Β’ Εθνική. Σημαντικοί σταθμοί της σταδιοδρομίας του αποτέλεσαν η Παναχαϊκή, ο Παναιγιάλειος, ο Απόλλωνας Καλαμαριάς, ο Λεβαδειακός και ο ΠΑΣ Γιάννινα, με τη φανέλα του οποίου κρέμασε τα γάντια του.

Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής «ανοίγει» το γραφείο του στο giornalista.gr και διηγείται ιστορίες άγνωστες στο ευρύ κοινό σχετικά με την καριέρα του τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως ατζέντης. Το επάγγελμα; Παρεξηγημένο… Η Ελλάδα -όπως αναμενόταν- χρόνια «πίσω».

Αναλύει, λοιπόν, κάθε πτυχή της δουλειάς του, την υφιστάμενη κατάσταση στον ελλαδικό χώρο, ενώ συγχρόνως αποκαλύπτει και σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίον κλείνονται οι συμφωνίες μεταξύ ομάδων και ποδοσφαιριστών. 

G: “Γιατί διαλέξατε τη δουλειά του ατζέντη;”

N.Z.: “Είναι πολύ απλό. Εγώ ότι έχω κάνει στη ζωή μου, το οφείλω στο ποδόσφαιρο. Ξεκάθαρα! Γιατί 16 χρονών έγινα επαγγελματίας στην Παναχαϊκή, από τα 10 μου ήμουνα εκεί, με τον Σπύρο τον Βουλγαράκη. Οπότε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έπαιζα μπάλα, στην αρχή με τον μπαμπά, τον Νότη τον Ζαφειρόπουλο στον Αχιλλέα Πατρών, απ’ όπου ξεκίνησα, μετά στην Παναχαϊκή από πολύ μικρός. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λοιπόν, ότι έχει να κάνει μ’ εμένα έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο.

Τελειώνοντας την καριέρα μου στα 36 μου, ακριβώς 20 χρόνια έπαιξα σε Α’, Β’ και Γ’ Εθνική (δεν έπαιξα ποτέ σε τοπικό επίπεδο), ήθελα να μείνω στο χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν μου άρεσε καθόλου να είμαι προπονητής, δεν ξέρω για ποιο λόγο.

Ακόμα και όταν έπαιζα ποδόσφαιρο και είχα κάποιες γνωριμίες, από πρώην προπονητές μου κλπ., πάντα βοηθούσα κάποια παιδιά, φίλους μου-συμπαίχτες μου να βρουν ομάδα. Δηλαδή εγώ το καλοκαίρι ήμουνα σε ομάδα και μ’ έπαιρνε ένας φίλος μου που είχε ξεμείνει και μου έλεγε «ρε Νίκο βοήθα λίγο, πάρε τον προπονητή τηλέφωνο να πεις κάτι», εγώ το έκανα και το έκανα με επιτυχία. Και το έκανα πολλές φορές αυτό, βοηθούσα πολλούς συμπαίχτες μου να βρουν δουλειά, να βρουν ομάδα. Και όλοι μου έλεγαν «ρε Νίκο εσύ μόλις τελειώσεις, πρέπει να γίνεις μάνατζερ. Πολύ εύκολα μας κλείνεις κάπου». Χωρίς να έχω κανένα κέρδος φυσικά, φίλοι μου ήταν. Και βοηθούσα πολύ!

Σιγά σιγά αυτοί οι φίλοι λοιπόν, άρχισαν και μου το καλλιεργούσαν και λέω «λες;» και… όντως! Έπαιρνα τηλέφωνο έναν προπονητή του έλεγα «παρ’ τον είναι καλό παιδί, σου εγγυάμαι εγώ για τον χαρακτήρα του, είμαι εγώ υπεύθυνος», τον έπαιρνε ο προπονητής.

Προπονητής δεν ήθελα να γίνω, γενικός αρχηγός δεν ήθελα να γίνω, τεχνικός διευθυντής δεν ήθελα να γίνω. Στο ποδόσφαιρο πρέπει να μείνω σαν αυτό που νομίζω ότι μπορώ να το κάνω, γιατί και μιλάω καλά, και τη μόρφωση που χρειάζεται την έχω και Αγγλικά μιλάω καλά, γιατί να μην το κάνω; Και ξεκίνησα λοιπόν, αφού αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτό, μόλις σταμάτησα από τον ΠΑΣ, σε ένα μεγάλο γραφείο στην Αθήνα.

Όσο έπαιζα μπάλα, ακόμα και ο μάνατζέρ μου, μου έλεγε: «Έρχεσαι στο γραφείο μου όταν τελειώσεις το ποδόσφαιρο!». Όλοι αυτό μου έλεγαν. Δημοσιογράφοι φίλοι μου, πάλι το ίδιο «μιλάς ωραία, το ‘χεις, έχεις θετική ενέργεια», λέω ας πάω να δοκιμάσω. Μπαίνω στο γραφείο και τον πρώτο χρόνο πήγαμε σφαίρα! Έπαιρνα παίχτες, έκανα δουλειές, είχαν ενθουσιαστεί.

Αφού πήγα λοιπόν καλά, σαν πρακτική που βρέθηκα εγώ εκεί, με λίγα λεφτά να μάθω τη δουλειά, την έμαθα καλά και μετά το 2012, άνοιξα το δικό μου γραφείο με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Έτσι ξεκίνησε…”

G: “Γιατί θα προτείνατε τη συγκεκριμένη δουλειά σε ένα νέο παιδί; Ποιά τα υπέρ και ποιά τα κατά;”

Ν.Ζ. “Το θέμα είναι ότι είναι μία πάρα πάρα πολύ δύσκολη δουλειά. Εάν δεν είσαι μέσα στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, και μάλιστα πολλά χρόνια, γιατί εγώ μην ξεχνάμε φέτος κλείνω 31 χρόνια στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, 20 σαν ποδοσφαιριστής και 11 σαν ατζέντης επαγγελματικά. Εάν δεν έχει παίξει ποδόσφαιρο σε ένα σχετικά υψηλό επίπεδο, να έχει κάνει τις γνωριμίες του, είναι σαν να πάρεις εμένα και να μου πεις, πάρε το superfast και πήγαινέ το στην Ανκόνα.

Θα προσπαθήσω να το πάω αλλά πως θα το πάω; Είναι σχεδόν αδύνατο. Δεν πάει να βγάλει τις σχολές management (στην Σπάρτη έχει μία), δεν πάει να κάνει ότι πρέπει να κάνει, η μόνη ελπίδα ενός παιδιού που δεν έχει παραστάσεις, δεν έχει γνωριμίες μέσα από το ποδόσφαιρο, είναι να κάτσει σε έναν καλό ατζέντη δίπλα, να έχει τη διάθεση αυτός να του μάθει τη δουλειά και να του «παραχωρήσει» τις επαφές. Δεν είναι και εύκολο. Γιατί εγώ να δώσω σ’ εσένα τις επαφές μου και να σου ανοίξω τις πόρτες, που εγώ μόχθησα να τις ανοίξω. Γιατί να στο κάνω αυτό; Δεν το κάνει κανείς!

Άρα τώρα μόνο ένα παιδί που έχει παίξει μπάλα τουλάχιστον σε μία Β’ Εθνική και έχει κάποιες επαφές με προπονητές, με προέδρους, ξέρει το ποδόσφαιρο καλά, τελειώνοντας το ποδόσφαιρο είναι πιο εύκολο άμα προσπαθήσει να γίνει ατζέντης. Ένας ξεκάρφωτος νομίζω είναι πολύ δύσκολο…”

“Θέλει 16 με 18 ώρες τη μέρα, για μένα να ασχολείσαι.

Είναι μία τρέλα γενικά!”

G: “Σε τι επίπεδο είναι το επάγγελμα εν έτει 2021 στην Ελλάδα; Μπορεί να βιοποριστεί κάποιος;”

Ν.Ζ. “Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πλέον η παγκοσμιοποίηση είναι απίστευτη στο ποδόσφαιρο. Οι πιο πολλές ομάδες, ειδικά οι μεγάλες ψωνίζουν κατευθείαν από τους ξένους μάνατζερ. Έχουν τις επαφές τις μεγάλες και ψωνίζουν απευθείας από το εξωτερικό.

Παλαιότερα, που το πρόλαβα οριακά, πάντα μεσολαβούσε ένας Έλληνας μάνατζερ σε μία μεταγραφή ξένου. Δηλαδή έπαιρνε εμάς το ξένο γραφείο (ακόμα συνεργαζόμαστε με κάποια) και μας έλεγε μιλήστε στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ, στον Παναθηναϊκό, στον Αστέρα Τρίπολης, στον Ατρόμητο γι’ αυτό τον παίχτη και έμπαινε ο Έλληνας μέσα και μοιραζόταν την προμήθεια.

Αυτό τώρα έχει σχεδόν εξαφανιστεί, πάνε κατευθείαν οι ομάδες στους ξένους, άρα εμάς μας προσπερνάνε. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Γιατί άμα δεις και τις μεγάλες ομάδες, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Άρης και λοιποί από τους 28 παίχτες στο ρόστερ, οι 18 με 20 είναι ξένοι! Άρα αυτό για μας είναι ένα πρόβλημα.

Πλέον οι ομάδες μιλάνε απευθείας με μεγάλα γραφεία μάνατζερ του εξωτερικού, αμέσως-αμέσως μας φέρνει εμάς σε μία κρίση, τους Έλληνες μάνατζερ. Είμαστε εντωμεταξύ πάρα πολύ καλοί μάνατζερ, υπάρχουν εξαιρετικά γραφεία και το έχουν δείξει και δυστυχώς έχουμε περιοριστεί εμείς στο να προσπαθούμε να εξάγουμε κάποια παιδιά στο εξωτερικό, όπως έκανε ένας γνωστός μου Έλληνας ατζέντης, που πήγε τον Τσιμίκα στη Λίβερπουλ. Άρα αυτό είναι ένα πρόβλημα.

Για το βιοποριστικό, εάν είσαι σοβαρός και έχει καλούς πελάτες ναι βγαίνει. Αλλά θέλει 16 με 18 ώρες τη μέρα, για μένα να ασχολείσαι. Δεν είναι μόνο ο ποδοσφαιριστής, είναι και η οικογένειά του, η γυναίκα του, οι γονείς του. Είναι μία τρέλα γενικά!

Για το μεγαλύτερο εύρος πελατών και στο εξωτερικό συνεργαζόμαστε και με άλλα γραφεία. Είναι καλό επάγγελμα αν το κάνεις σοβαρά και επαγγελματικά. Δεν ασχολείσαι μόνο με αυτό, πρέπει να μιλάς και με τους παράγοντες, τους προπονητές, με τους βοηθούς, με τους γυμναστές, με τους φυσιοθεραπευτές, με τους γιατρούς, με τους δημοσιογράφους που θες να τους έχεις πάντα ζεστούς. Είναι δουλειά που για να την κάνεις σωστά θες πάρα πολλές ώρες την ημέρα. Δεν είναι όσο εύκολο λένε όλοι.

Εγώ ταξιδεύω συνέχεια, πηγαίνω δίπλα στους παίχτες μου, πηγαίνω εξωτερικό, βλέπω παίχτες, βλέπω συνεργάτες, έχει έξοδα. Αν δεν κάνεις αυτή τη δουλειά σωστά επαγγελματικά, δεν είναι δουλειά.”

G: “Η διαδικασία μίας μεταγραφής ποια είναι;”

Ν.Ζ. “Ξεκινάμε από τον πελάτη μου που είναι ο ποδοσφαιριστής. Πάντα τα παιδιά (οι ποδοσφαιριστές) θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά μπορούν. Αυτό είναι νορμάλ, κι εγώ σαν ποδοσφαιριστής ήθελα πάντα το κάτι παραπάνω από αυτό που ήμουνα. Άρα μιλάω πρώτα με τον ποδοσφαιριστή και λέω «τι θέλουμε»; Να ανέβουμε ένα επίπεδο πάνω συνήθως. Οικονομικά θέλουμε… αυτά, εγώ λοιπόν θα προσπαθήσω να σου βρω την ομάδα που θέλεις με τα οικονομικά δεδομένα  και τη χρονική διάρκεια που θέλεις.

Θα μαζέψουμε τις προτάσεις 1, 2, 3, 5, όσες μπορούμε να έχουμε, θα τις συζητήσουμε, εγώ θα σου πω τη γνώμη μου, ποια είναι καλύτερη προοπτική για σένα, την απόφαση όμως θα την πάρεις εσύ. Είναι ξεκάθαρο!

Μπαίνω στη διαδικασία λοιπόν, μιλάω με τις ομάδες και όποια αποφασίσει ο ποδοσφαιριστής εκεί πάει και υπογράφει. Που πάντα η τελική απόφαση είναι δικιά του, ακόμα κι αν είναι ξεκάθαρο πως είναι λάθος. Εγώ λέω τη γνώμη μου και τη στηρίζω. Πολλές φορές έχει γίνει λάθος, δεν πιέζω. Απλά ρωτάω δύο φορές σε διαφορετικές μέρες, μία σήμερα και μία αύριο.

Εγώ σήμερα πχ δανείζομαι ένα παράδειγμα, σου λέω ότι η Ψ ομάδα είναι η καλύτερη επιλογή, θα μιλήσουμε πάλι αύριο. Την επόμενη μέρα «Νίκο τι λες να κάνουμε; Εγώ λέω να πάω στην Χ ομάδα », «για μένα η Ψ είναι η καλύτερη επιλογή», «εγώ θέλω να πάω στην Χ», «ωραία πάμε στην Ψ». Εκ του αποτελέσματος σχεδόν πάντα δικαιώνομαι. Δεν έχει την εμπειρία ο παίχτης, βλέπει άλλα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση εγώ έχω επιχειρήματα.

Έλληνας ποδοσφαιριστής πχ καλός μου πελάτης, ήθελε να πάει στην τάδε ομάδα, του λέω: «Μεσοεπιθετικοί σε αυτή την ομάδα παίζουν μόνο ξένοι, να ήσουνα στόπερ ή μπακ να σε πάω.», «Όχι εγώ θέλω να πάω». Εκεί επειδή είναι πολύ λάθος επιλογή προσπαθώ πολύ να τον μεταπείσω, αλλά στο τέλος της ημέρας, αν θέλει να πάει, θα πάει. Θα φάει το κεφάλι του και του χρόνου θα κυνηγάει να φύγει για να πάει να παίξει. Σαν αντίκτυπο θα έχει χαμηλότερα λεφτά και σίγουρα ένα σκαλί κάτω.

Έχω ποδοσφαιριστές που με ακούν τυφλά, σε σημείο που μου λένε «απλά στείλε μου τα συμβόλαια να τα υπογράψω». Αυτό είναι καλό, δεν έχει πάει κανείς χαμένος. Εγώ θέλω το καλό του και για μένα. Παίρνοντας αυτός, θα πάρω κι εγώ, ανοίγω και πόρτες, κάνω και καλό όνομα. Οι παίχτες μου είναι αξιόπιστοι και καθαροί, θέλω να πιστεύω, γιατί δεν έχει ακουστεί ποτέ τίποτα.

Η τελική απόφαση είναι του ποδοσφαιριστή και πάντα την παίρνει μαζί με την οικογένειά του, όποια κι αν είναι αυτή. Οι γυναίκες πλέον επηρεάζουν πάρα πολύ τις πορείες των ποδοσφαιριστών, σε παγκόσμιο επίπεδο. Εγώ όμως την στηρίζω την επιλογή του ακόμα και αν δεν συμφωνώ.

Έχουμε χρησιμοποιήσει και τον οικογενειακό περίγυρο για να κλείσουμε μία συμφωνία. Αυτοί θέλουν το καλό σου. Όχι πάντα οι συμπαίχτες σου.”

G: “Τι είδους μάνατζερ είστε; Ψυχρός ή θερμός με τον παίχτη;”

Ν.Ζ. “Εγώ δένομαι με τα παιδιά πολύ και είναι λάθος αυτό. Θα πανηγυρίσω μαζί τους μία επιτυχία. Είναι το στιλ μου. Είναι τρομερή η χαρά της ικανοποίησης αλλά μετά από ένα σημείο, ο ποδοσφαιριστής σε θεωρεί φίλο πιο πολύ με ότι αυτό συνεπάγεται. Και χάνεται αυτός ο σεβασμός, ο μεγάλος που σ’ ακούει «ο μάνατζερ μου είπε αυτό» και μετά από 5-6 χρόνια σου λέει «έλα ρε…. ……. Που θα πάω εγώ εκεί»! Έχουμε γίνει φίλοι πια. Κόβονται όλα και μετά αλλάζει, γινόμαστε κολλητοί. Χαλάσαμε σχέσεις με παίχτη που δεν τα βρίσκαμε με την οικογένειά του. Δυστυχώς!”

“Ο μάνατζερ δεν παίζει μπάλα, δεν μπαίνει μέσα στο γήπεδο, ο μάνατζερ ένα πράγμα κάνει, σου ανοίγει μία πόρτα.”

G: “Για ποιο λόγο ένας νεαρός παίχτης που ξεκινάει την καριέρα του, και αγωνίζεται πχ σε μία ομάδα Γ’ Εθνικής, να προσλάβει έναν μάνατζερ, και ποιος ο αντίκτυπος αν δεν το κάνει;”

Ν.Ζ. “Να ξεκαθαρίσω κάτι, ότι εγώ αρχικά δεν ασχολούμαι με αυτές τις κατηγορίες (σ.σ. Γ’ Εθνική) καθόλου, ασχολούμαι μόνο με SL1, SL2 και έχω μικρούς και στη Football League, την Γ’ δεν την ξέρω καθόλου.

Ο μάνατζερ δεν παίζει μπάλα, δεν μπαίνει μέσα στο γήπεδο, ο μάνατζερ ένα πράγμα κάνει, σου ανοίγει μία πόρτα. Σίγουρα θα σου ανοίξει μία πόρτα! Έχει τις γνωριμίες να σου ανοίξει μία πόρτα, μεγαλύτερη από αυτή που είσαι. Από ‘κει και πέρα είναι στο χέρι σου αν μπορείς να περάσεις αυτή την πόρτα. Εάν δεν περάσεις αυτή την πόρτα, δεν φταίει ο μάνατζερ. Αν δεν τον έχεις μπορεί να μην σου ανοιχτεί ποτέ αυτή η πόρτα.

Ποιός θα στην ανοίξει; Πρέπει να έχεις έναν άνθρωπο, να πιστέψει σ’ εσένα και να πει σε μία μεγαλύτερη ομάδα, σε έναν προπονητή γνωστό του που συνεργάζονται «θα μου πάρεις τον παίχτη»! «Δες και αυτόν τον πιτσιρικά που παίζει SL2/FL, θα στον φέρω τζάμπα για ένα χρόνο. Δεν θέλω τίποτα», αυτά γίνονται όταν έχεις συνεργαστεί για έναν παίχτη σου που ήθελε και έχεις τον δίαυλο.

Με αυτόν τον τρόπο σου λέει ο προπονητής «καλό γραφείο είναι, αφού το λέει και ο Ζαφειρόπουλος, γιατί να μην τον δω; Αφού τζάμπα είναι. Έναν μισθό πληρώνω».

Εγώ θα του ανοίξω την πόρτα του παιδιού και ότι μπορεί. Άμα δεν έχει έναν μάνατζερ όμως, πως θα την ανοίξει την πόρτα, να πάει παραπέρα; Θα πρέπει να

Βγάζει μάτια σε κάθε παιχνίδι. Πόσες φορές να το κάνει στα… γήπεδα της SL2 και της FL; Δεν μπορεί κάθε ποδοσφαιριστής να βάζει 20 γκολ κάθε χρονιά και 25, και πόσοι θα δουν τα παιχνίδια αυτών των κατηγοριών; Άρα θέλει μόνο και μόνο, ένας ατζέντης που πιστεύει σε αυτόν να του ανοίξει την πόρτα και από κει και πέρα ο ατζέντης δεν παίζει μπάλα άλλο, παίζει ο παίχτης.

Στην εξέλιξη των ποδοσφαιριστών έχουμε συμμετοχή και στο ψυχολογικό κομμάτι, εκεί γίνεται η δουλειά. Είμαστε ψυχίατροι και ψυχολόγοι μαζί.

Είναι δεδομένο ότι δίνουμε συμβουλές και στο τεχνικό κομμάτι και στη φυσική κατάσταση, αν βλέπουμε ότι ο παίχτης μας υστερεί, στην αποκατάσταση, στην αποθεραπεία. Εμείς θέλουμε η εξέλιξη του να είναι συνεχόμενη, με personal trainers και πολλά άλλα. Το πιο σημαντικό όμως είναι το ψυχολογικό. Δεν υπάρχει κάτι ανώτερο για τον ποδοσφαιριστή, έπαιξα μπάλα και ξέρω. Εκεί είμαστε τα πάντα. Βέβαια παίζουμε ρόλο στην εξέλιξη του ποδοσφαιριστή!

Εγώ προσπαθώ στην πολύ μεγάλη επιτυχία να τον κρατάω προσγειωμένο, και στην αποτυχία, γιατί υπάρχουν και αυτές, να μην τους ισοπεδώνουμε τους ποδοσφαιριστές.

Υπάρχει μεγάλο τιμ γύρω από μας. Και με φίλο και συνεργάτη, με σκάουτερς, φυσιοθεραπευτές, γιατρούς, για να καλύπτουν τα πάντα. Ψυχολόγος είμαι εγώ! Από τους καλύτερους (γέλια!). Ξέρω μωρέ τι πρέπει να ακούσει ο παίχτης, έχω παίξει ποδόσφαιρο, ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω.

Εγώ και ένας από τους συνεργάτες μου, ο Πάνος Μυλιόρδος, είναι πολύ καλός και είναι μικρός, είναι 26 χρονών είναι στην ηλικία των παιδιών και τον έχουνε φίλο οι πιο πολλοί και του λένε αυτά που δεν μπορούν να πουν σε μένα και έτσι ξέρω τι γίνεται. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.”

G: “Πόσα άτομα αποτελείτε το γραφείο;”

Ν.Ζ. “Είμαστε πέντε άτομα, συν τα εξωτερικά γραφεία που συνεργάζομαι, που είναι πολύ καλά και έχω άριστες σχέσεις  Έχουμε και τέτοιους φίλους που κάνουμε δουλειές μαζί. Δεν είμαστε μαζί αλλά είμαστε μαζί, σαν αδέρφια, εμπιστοσύνη τυφλή. Είναι μεγάλος ο χώρος! Πολύ μπέρδεμα.”

G: “Έχουν ανοίξει πόρτες μεγαλύτερες για παίχτες, από αυτές που άξιζαν να ανοίξουν;”

Ν.Ζ. “Ναι! Γίνεται και στο εξωτερικό αυτό. Αυτό γίνεται παντού. Βέβαια ένα παιδί το οποίο είναι πολύ εργατικό, μπορεί να τα καταφέρει, ας μην έχει την ποιότητα να φτάσει εκεί ψηλά, με την εργατικότητά του. Δηλαδή υπάρχουν και παραδείγματα Ελλήνων, όπως ο Βύντρα. Εάν είναι εργατικός ο αθλητής και σωστά δομημένο το μυαλό του και συγκροτημένο για να καταλάβει την τακτική του προπονητή, μπορεί να πετύχει σπουδαία πράγματα χωρίς απαραίτητα να είναι το σούπερ ταλέντο.

Ο μάνατζερ δεν μπορεί να κάνει μαγικά, δεν είμαστε Κόπερφιλντ! Ούτε ο Ραϊόλα, ούτε ο Μέντεζ δεν κάνουν μαγικά. Απλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό στο συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή, να εξασφαλίσουμε δηλαδή για τον πελάτη μας όσο περισσότερα χρήματα γίνεται. Αυτό είναι δικό μου κομμάτι, είναι η δουλειά μου. Και τις καλύτερες συνθήκες βέβαια και την καλύτερη προοπτική. Άρα έχουμε προοπτική και το καλύτερο οικονομικό που μπορούσαμε να πετύχουμε. Δηλαδή εμένα με έχεις και για να σε προστατεύω σε δύσκολες καταστάσεις, να σε στηρίζω ψυχολογικά σε ότι χρειαστείς, αλλά να σου εξασφαλίσω ένα καλό συμβόλαιο, το οποίο θα πληρωθείς κιόλας. Να σου εξασφαλίσω τα λεφτά σου, να στα δέσω, να είσαι νομικά καλυμμένος. Μπάλα εγώ δεν μπορώ παίξω, εγώ έπαιζα. Εγώ σε πάω εκεί που θες να πας, άμα δεν παίξεις…

Μετά βέβαια άμα του ανοίξεις μία πόρτα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να παίξει ο ποδοσφαιριστής, εκτίθεσαι εσύ στην ομάδα, είναι κι αυτό!

Ρισκάρεις κιόλας, γιατί άμα «ψήνεται» η ομάδα, λες άμα βγει βγήκε. Υπάρχουν όλες οι περιπτώσεις και να μην σου έχει βγει και να μην τον περιμένεις και να βγει.

Οι αποτυχίες είναι πολύ πιο λίγες βέβαια. Συνήθως ξέρω ένας ποδοσφαιριστής μου που πρέπει να πάει, που αξίζει.

Όταν μου στέλνουν οι μάνατζερ από το εξωτερικό ποδοσφαιριστές, πολλούς ποδοσφαιριστές, κοιτάω βιογραφικό και λίγο εικόνα, και τον κοστολογώ τόσο. Και πέφτω 100% μέσα. Όποιος αξίζει θα πάει εκεί που πρέπει να πάει, εγώ αυτής της άποψης είμαι. Και πάντα τα παιδιά θα πάρουν αυτό που τους αξίζει. Είτε πάνω είτε κάτω.

Αν είσαι δομημένος σωστά, στο μυαλό πρώτα απ’ όλα, αν δουλεύεις, έχει γίνει το ποδόσφαιρο ταχυδυναμικό. Στο εξωτερικό είναι όλοι τέρατα, είναι όλοι ρομπότ – βουνά. Άρα τι θέλουμε τώρα; Και ταλέντο και δουλειά!

Ο Ρονάλντο κάνει 8 ώρες τη μέρα προπόνηση. Τι να του πείτε; Αυτόν κοιτάξτε ρε παιδιά! Πας και κάνεις 1 ώρα προπόνηση μιάμιση και νομίζεις ότι θα παίξεις μπάλα; Αυτό λέω στους παίχτες μου. Να πας γυμναστήριο, να κάνεις personal, να κάνεις διατροφή, δεν θα παίξεις αλλιώς. Δηλαδή ο Ρονάλντο τι κάνει; Έχει υπερταλέντο και είναι υπεραθλητής, τα έχει όλα. Είναι μηχανή. Δεν θα γίνεις Ρονάλντο αλλά θα γίνεις αυτό που πρέπει. Θα φτιάξεις το σώμα σου, με τους προγυμναστές, θα αλλάξεις επίπεδο. Αν είσαι δηλαδή του 6, θα πας στο 7, αν είσαι εκεί θα πας στο 8. Ξέρεις τι είναι ένας βαθμός; Χιλιάδες ευρώ πάνω (σ.σ. στο συμβόλαιο)!”

«Υπάρχουν 1000 άτομα που λένε ότι είναι μάνατζερ αλλά η κύρια δουλεία τους είναι άλλη!»

G: “Ποια η διαφορά της δουλειάς του ατζέντη στην Ελλάδα σε σύγκριση με το πως την κάνουν στο εξωτερικό. Είναι άλλες οι συνθήκες και τα χρηματικά μεγέθη;”

Ν.Ζ. “Είμαστε και σε αυτό υποανάπτυκτη ποδοσφαιρικά χώρα. Είμαστε άτυχοι οι Έλληνες μάνατζερ, σας το ξαναείπα υπάρχουν πολύ καλοί στο χώρο και 4-5 γραφεία πολύ δυνατά. Στο εξωτερικό τους μάνατζερ τους σέβονται απίστευτα οι ομάδες. Τους σέβονται πραγματικά και κάνουν δουλειές μαζί τους. Στην Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι δεν μας σέβονται όσο θα έπρεπε να μας σέβονται. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει και αλλάζει λίγο αυτό το θέμα, έχουν αρχίσει και μας σέβονται.

Αυτό συνέβαινε γιατί υπάρχουν πολλοί αεριτζήδες μάνατζερ. Εγώ είμαι ένας επίσημος μάνατζερ, έχω τα πτυχία μου, τα διπλώματά μου, την εταιρεία μου, που είναι εδώ δηλωμένη στην ΕΠΟ, με αριθμό μητρώου. Είμαι ένας κανονικός μάνατζερ, δεν κάνω άλλη δουλειά, αυτή είναι η δουλειά μου. Υπάρχουν 1000 άτομα που λένε ότι είναι μάνατζερ αλλά η κύρια δουλεία τους είναι άλλη.

Αυτό λοιπόν να λέει ο κάθε ένας, ο οποίος δηλώνει μάνατζερ, ότι είναι μάνατζερ… και να επηρεάζει καριέρες ποδοσφαιριστών δεν μπορώ να το καταλάβω… Και δεν μπορώ να καταλάβω με τι κριτήρια ένας ποδοσφαιριστής επιλέγει έναν τέτοιον άνθρωπο για εκπρόσωπό του.

Δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν όλοι οι «μάνατζερ» αυτού του είδους με εμάς που είμαστε σωστοί, επαγγελματίες, FIFA Αgents.

Αυτοί λοιπόν έχουν χαλάσει το όνομα στους Έλληνες μάνατζερ και ο κόσμος λέει «έλα μωρέ με τον απατεώνα», γιατί είδε σαν μάνατζερ τον «Χ» που του έκανε μία μεταγραφή. Αυτό είναι κανόνας!

Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτό, υπάρχουν επίσημοι μάνατζερ, οι ομάδες δουλεύουν μαζί τους, με προμήθειες και τιμολόγια. Πληρώνονται κανονικά και στην ώρα τους. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Όπως είναι πίσω το ποδόσφαιρό μας και είμαστε στην 20^η θέση στο ranking της UEFA.

Είναι και ευθύνη των ομάδων… μεγάλη, αλλά η ομάδα θέλει τον τάδε και τον παίρνει με τον τάδε μάνατζερ, δεν την νοιάζει. Και είναι λάθος αυτό. Γιατί έτσι θα υπάρχουν πάντα αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ζημιά.

Η UEFA δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί είναι «μαύρα». Ο ένας που έχει γνωριμίες και μιλάει με τον πρόεδρο της ομάδας, πάει τον παίχτη, βοηθάει τον πρόεδρο και ζητάει και δωράκι! Τι να πει η UEFA; Αφού είναι όλα «μαύρα», όλα παράνομα, είναι παράνομη η διαδικασία. Δεν γίνεται. Δεν σε έχει υποχρεώσει βάσει νόμου να έχεις ούτε δικηγόρο ούτε μάνατζερ.

Εμείς κάποια στιγμή πήγαμε να οργανωθούμε, να κάνουμε έναν σύλλογο οι μάνατζερ, θέλαμε να μαζέψουμε 20 υπογραφές. Οι επίσημοι τότε ήμασταν καμιά πενηνταριά, εφτά ήρθαν μόνο! Να κάνουμε έναν σύλλογο, να πάμε στην ΕΠΟ, να απαιτήσουμε, στις ομάδες να κάνουμε ωραία πράγματα. Εφτά υπογραφές μαζέψαμε και χρειαζόμασταν 20! Άρα αυτό είναι ένα πρόβλημα μεγάλο και μην συγκρίνουμε πως δουλεύει ο Ραϊόλα και ο Μέντεζ. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιομηχανίες.”

G: “Προσεγγίζουν και οι μάνατζερ τα παιδιά; Και από ποια ηλικία;”

Ν.Ζ. “Εννοείται. Συνήθως στα 13-14 φαίνεται ο ποδοσφαιριστής που ξεχωρίζει, αν και σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά έχουν πολλές μεταπτώσεις. Δηλαδή μπορεί στα 13 να κάνει «παπάδες», στα 14 να τα παρατήσει όλα, στα 15 να ξανανέβει… Φαίνεται όμως ο ποδοσφαιριστής. Και από μικρότερος φαίνεται αλλά στα 13-14-15 σχηματίζεις άποψη ότι αυτός ο ποδοσφαιριστής μπορεί να πάει ψηλά.”

G: “Υπάρχουν περιπτώσεις κατά που βλέπετε ένα παιδί και πιστεύετε ότι θα κάνει καριέρα  και να μην βγει;”

Ν.Ζ. “Κάποτε μου λέει ένας φίλος μου τότε πάμε στον Λούρο (χωριό έξω από την Άρτα) να δούμε έναν παίχτη 13-14 από την μικτή παίδων της Πρέβεζας. Βλέπω ένα παιδάκι τρελάθηκα, ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Και στραβός να είσαι, κάποιους παίχτες τους βλέπεις. «Τον θέλουν όλες οι μεγάλες ομάδες» μου λέει, «δεν ενδιαφέρομαι για μικρούς» του λέω, «θέλω έτοιμους παίχτες». Αυτός ο παίχτης ήταν ο Μπουζούκης, που πήγε στον Παναθηναϊκό το επόμενο καλοκαίρι! Τρομερός τεχνίτης.

Υπάρχουν παιδιά που βλέπεις, υπάρχουν όμως και παιδιά που τα πάνε με χίλια, και τελικά… σκάνε. Βέβαια υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Πολλά!”

«Τον Παναγιώτη Γλύκο τον αγάπαγα πολύ και τον πίστευα πολύ, πριν γίνει γνωστός με τον ΠΑΟΚ και διεθνής…» 

G: Ποια είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας σας ως μάνατζερ; Και ποια ως ποδοσφαιριστής;

Ν.Ζ. “Είναι πολλές. Κοίτα σαν ποδοσφαιριστής είχα πολλές καλές στιγμές και ανόδους, από Β’ – Α’, δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Θα σταθώ στο τελευταίο ματς, είχα αποφασίσει να σταματήσω στον ΠΑΣ Γιάννενα, το 2010 και το είχα ανακοινώσει στη διοίκηση και στον προπονητή, τον Νίκο τον Αναστόπουλο τότε, ξεκινήσαμε τη χρονιά με Παράσχο.

Κάποια στιγμή εγώ έχω αποφασίσει, εντωμεταξύ το έχω ψιλοπαρατημένο, κάνω βέβαια προπονήσεις, με τον Ελευθερόπουλο και τον Σικαλιά ήμασταν τριάδα. Και είχα πει στον κόουτς: “άσε με τρίτο”, αφού είχα αποφασίσει να το κόψω. Είχα παίξει όμως ματς αρκετά.

Χτυπάει σε ένα ματς ο Ελευθερόπουλος, στο επόμενο δεν μπορούσε να παίξει, παίζει με τον Ολυμπιακό ο Σικαλιάς, ξεκινάει το ματς και στο 10’ χτυπάει και μπαίνω μέσα κρύος και κάνω ένα ματς ζωής. Με έχουν βγάλει όλοι MVP πήραμε ισοπαλία (σ.σ. 2-2) και το χρειαζόμασταν το ματς.

Νομίζω αυτό ήταν το καλύτερο παιχνίδι, που μου έχει μείνει πολύ γιατί όλοι οι παίχτες ήρθαν πάνω μου, επειδή είχα δηλώσει ότι θα σταματήσω και νομίζω ότι ο Θεός μου έδωσε δώρο αυτό το ματς, για να μου πει ευχαριστούμε για την προσφορά σου. Μετά έπαιξα 1-2 ματς, τελείωσε το πρωτάθλημα και σταμάτησα. Ήταν ένα δώρο για μένα, ήταν ένα ματς που δεν ξεχνάω ποτέ, λόγω της εμφάνισης και του αποτελέσματος.

Βέβαια υπάρχουν και στιγμές με ανόδους, που μπορούν να μείνουν και είναι πολλές. Και με την Παναχαϊκή ανέβηκα και με τη Λειβαδιά ανέβηκα και με τον ΠΑΣ Γιάννινα, με όλες αυτές έχω κερδίσει κατηγορία. Με τον ΠΑΣ Γιάννινα πήγαμε στους 4 (σ.σ. Κυπέλλου) παραλίγο να περάσουμε τελικό.

Σαν μάνατζερ έχω πολλές καλές μεταγραφές κάνει, απλά μία μεταγραφή που άξιζε έχει λίγο μία μικρή ιστορία, που ήταν και η καλύτερη.

Κάποια στιγμή μου άρεσε πολύ ο Παναγιώτης Γλύκος, όταν ήταν μικρός, από τον Ολυμπιακό Βόλου. Τον παίρνει ο ΠΑΟΚ, τον παρακολουθούσα εγώ, τον στέλνει στον Αγροτικό Αστέρα, Β’ Εθνική, πήγαινα εγώ τον έβλεπα… Εκεί την 7^η-8^η αγωνιστική του πρωταθλήματος, έπαθε χιαστό ο Παναγιώτης. Δεν τον ήξερα, δεν με ήξερε.

Τότε ήμουνα ακόμα στο πρώτο γραφείο. Πάω τον πιάνω, βρήκα το τηλέφωνό του αφού έχει κάνει εγχείρηση και του λέω «Παναγιώτη που μπορούμε να βρεθούμε; Είμαι ο Νίκος ο Ζαφειρόπουλος ο μάνατζερ», «Ναι μου λέει να βρεθούμε!». «Έχεις κανέναν μάνατζερ τον ρωτάω»; «Τι να έχω» μου λέει με τον χιαστό. Γνωριστήκαμε, βρεθήκαμε, ήπιαμε καφέ, τα ξαναείπαμε, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε, από τον Αγροτικό Αστέρα. Με χιαστό!

Πολύ απλά, επειδή έπαιζα κι εγώ την ίδια θέση, μπορούσα να του μιλήσω κι εγώ διαφορετικά. Σιγά-σιγά επέστρεψε ο Παναγιώτης, έγινε καλά το πόδι, ξανάπαιξε και γύρισε στον ΠΑΟΚ. Εκεί άρχιζε και έκανε κλικ από τον προπόνηση, μπαίνει στην ομάδα κι εκεί που μπαίνει ξεχωρίζει, έκανε φανταστικά παιχνίδια και μας φωνάζουν για την πρώτη ανανέωση.

Γίνεται η πρώτη ανανέωση, αν δεν κάνω λάθος με Ζαγοράκη πρόεδρο και Βρύζα τεχνικό διευθυντή, μετά στην Εθνική Ελλάδας ο Παναγιώτης, Μουντιάλ ο Παναγιώτης, που έπαιξε κιόλας, έχει τη συμμετοχή του. Και κάνουμε ανανέωση καινούργια στον ΠΑΟΚ με… «τεράστια» λεφτά.

Έχω κάνει κι άλλες μεταγραφές, μεγάλες μεταγραφές και στο εξωτερικό αλλά αυτή η περίπτωση του Παναγιώτη και από το πως την ανέλαβα, με χιαστό, και επειδή είναι ένα εξαιρετικό παιδί, κι ας σταματήσαμε μετά τη συνεργασία.

Τον Παναγιώτη τον αγάπαγα πολύ και τον πίστευα πολύ, πριν γίνει γνωστός με τον ΠΑΟΚ και διεθνής, από τα χρόνια του Ολυμπιακού Βόλου και του Αγροτικού Αστέρα. Τον πίστευα τόσο πολύ και τελικά και στον ΠΑΟΚ έπαιξε, και Εθνική έπαιξε και Μουντιάλ έπαιξε. Μεγάλη επιτυχία και για μένα.”

«Οι πρόεδροι έχουν δύναμη και δεν είναι για να παίζεις μαζί τους!»

G: “Δολοφονία ατζέντη ποδοσφαίρου στη Λετονία στις 15 Απριλίου. Πόσες τέτοιες δυσκολίες έχει μία τέτοια δουλειά; Επαφές με κόσμο του περιθωρίου…;”

Ν.Ζ. “Αυτό θέλει μεγάλη κουβέντα. Είναι πολύπλοκο το θέμα. Καταρχάς κάτι σημαντικό, εγώ στα 31 χρόνια που είμαι στο ποδόσφαιρο, δεν έχω δώσει δικαίωμα να πει κανείς τίποτα. Ούτε για στοιχήματα, ούτε για στημένα παιχνίδια, ούτε για στημένους παίχτες, ούτε για τίποτα. Δεν έχει να πει κανείς το παραμικρό! Ούτε σαν ποδοσφαιριστής ούτε σαν ατζέντης, ξεκινάμε από κει.

Ίσως να υπάρχουνε κάποιοι που μπορεί να ασχολούνται με αυτό και να έχουνε θέματα. Γιατί αυτοί που κινούν τα νήματα σε αυτό το κύκλωμα, δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά. Ενδεχομένως να έχουν χάσει κάποιο παιχνίδι και λεφτά για να το κάνουν αυτό. Το ένα σκέλος είναι αυτό. Αυτός που πρέπει να μάθει, θα μάθει ακριβώς τι έχει γίνει και τι έγινε από μέσα. Σ’ αυτή την περίπτωση, εγώ θα σταματούσα τη συνεργασία με τον παίχτη. Μαχαίρι όμως! Το έχω κάνει και αυτό.

Το άλλο τώρα που είναι σημαντικό, όταν δίνεις το λόγο σου, «πρόεδρε της Χ ομάδας, ο παίχτης είναι δικός σου, αύριο έρχεται υπογράφει, τελειώσαμε» και αντί να τον πας εκεί τον πας αλλού… Οι πρόεδροι έχουν δύναμη και δεν είναι για να παίζεις μαζί τους. Όταν έχεις δώσει το λόγο σου σε έναν πρόεδρο ότι εσύ θα πας τον παίχτη και μετά τον πας αλλού, μετά μπορείς να υποστείς τις συνέπειες. Ή το ένα ή το άλλο είναι η περίπτωση που λες. Ή στοιχηματικό ή κάπου έταξε παίχτη. Με λίγα λόγια, όταν είσαι σωστός και αληθινός δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα! Άμα κάνεις μ@@@α κρύψου.

Εγώ που δεν κάνω, που λέω τα πράγματα με το όνομά τους, υπάρχει πρόεδρος σε μεγάλη ομάδα, που με πήρε τηλέφωνο κάποια στιγμή, και μου είπε πως ενδιαφερόταν για έναν ποδοσφαιριστή μου, είχα στον Ηρακλή τότε έναν παίχτη. Μεγάλος πρόεδρος, ο ίδιος! «Εκείνος ο παίχτης καλός ε; Ξεχωρίζει στον Ηρακλή. Βγάλε εισιτήρια και κατεβείτε», μου λέει στο τηλέφωνο. Ήμασταν Θεσσαλονίκη τότε… «Θα παίξει;» ρωτάει, του λέω «πρόεδρε στην ομάδα τη δική σου, όχι! Θα είναι 28^ος». «Κάτσε ρε! Εσύ είσαι ο μανατζέρ του; Και μου λες δεν θα παίξει ο παίχτης;», μου λέει, «θες να τον πάρεις επειδή είναι καλό παιδί και από καλή οικογένεια; Πάρτον! Εγώ δεν εγγυάμαι ότι θα παίξει, σου λέω τι πιστεύω». Με παίρνει μετά από καμιά ώρα και μου λέει: «Ρε είσαι μάγκας! Θέλω να σε γνωρίσω από κοντά. Δεν θα τον πάρω, θα τον στείλεις στην Χ ομάδα και θα τον πάρω εγώ από ‘κει άμα θέλω». Έτσι και έγινε!

Εγώ άμα του είχα πει «Είναι παιχταράς! Δεν τους βλέπει», μετά τι θα έκανα;”

G: “Πόσο ρόλο έπαιξε η εμπειρία σας ως ποδοσφαιριστής για την κατανόηση των διαπραγματεύσεων;”

Ν.Ζ. “Πολλή μεγάλη. Γιατί όπως είπα και πριν, όταν ήμουν ποδοσφαιριστής είχα αυτό το μικρόβιο του μάνατζερ, το είχα. Πολλές μεταγραφές τις έκανα μόνος μου, τα συμβόλαια τα κοιτούσα μόνος μου, ήξερα τα πάντα. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ! Γι’ αυτό έλεγα και πριν και εδώ γεφυρώνει, ότι πρέπει να παίξεις σε ένα καλό επίπεδο για να μπορέσεις να μπεις στη δουλειά. Δεν θα έχεις την εμπειρία αλλιώς να το κάνεις.”

«Προσπαθούμε πάντα να βρούμε μία ισορροπία, μεταξύ παίχτη και διοίκησης…» 

G: “Αν χαλάσουν οι σχέσεις του παίχτη με την ομάδα δεν χαλάνε και οι δικές σας με τον σύλλογο;”

Ν.Ζ. “Ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί εμείς είμαστε ο συνδετικός κρίκος. Είναι σοβαρό το πρόβλημα αυτό. Προσπαθούμε πάντα να βρούμε μία ισορροπία, μεταξύ παίχτη και διοίκησης, γιατί εμείς είμαστε στη μέση. Ο παίχτης σε παίρνει και σου λέει τάδε, ο τεχνικός διευθυντής, ο προπονητής, ακόμα και ο πρόεδρος σου λέει άλλα και πρέπει να ηρεμήσεις τον μεν και τον δε, όλους.

Είσαι στη μέση, μιλάς με τον έναν να ηρεμήσει, να κάνει ένα βήμα πίσω, μιλάς με τον άλλον, να ηρεμήσει να κάνει άλλο ένα βήμα πίσω, μπας και γίνει. Πολλές φορές δεν γίνεται και σπάει και μετά σπάει και η δική μας σχέση. Χωρίς να φταίω. Αν βέβαια ο πρόεδρος καταλάβει τις αγνές προθέσεις μου, ότι εγώ προσπάθησα να το λύσω αλλά δεν μπόρεσα, εκεί ΟΚ, για μένα μένει ανοιχτή η πόρτα, αλλιώς κλείνει.

Εγώ υπερασπίζομαι το δίκαιο. Μετά από ένα σημείο εγώ λέω ξεκάθαρα και στους δύο ποια είναι η δικιά μου απόφαση για το ποιος φταίει, γιατί και οι δύο πάντα φταίνε όταν πάει να γίνει κάτι, άλλος 60-40, 55-45, 70-30, πάντως και οι δύο φταίνε, δεν φταίει μόνο ένας. Εγώ τελικά είμαι με το δίκαιο. Έχει συμβεί να σταματήσω συνεργασία με ποδοσφαιριστή μου και αντίστοιχα και με ομάδα. Εγώ ήθελα να σταματήσω συνεργασία. Σε διαφορετική περίπτωση…”

G: “Ποιά είναι η πιο δύσκολη πτυχή της δουλειάς ενός ατζέντη;”

Ν.Ζ. “Οι ομάδες πάντα θέλουν τους καλύτερους παίχτες με τα λιγότερα λεφτά και οι ποδοσφαιριστές θέλουν πάντα περισσότερα από αυτά που πραγματικά αξίζουν να πάρουν. Εγώ αυτό πρέπει να το γεφυρώσω, να το παντρέψω. Αυτό είναι το χειρότερό μου!

Όταν η ομάδα σου ζητάει τον υπερπαίχτη πολύ φθηνότερα απ’ ότι μπορεί να τον πάρει και όταν ο ποδοσφαιριστής σου ζητάει τα υπερλεφτά χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να τα πάρει, εγώ πρέπει να το φέρω, που είναι πολύ δύσκολο.

Μερικές φορές το καταφέρνω, μερικές όχι. Αυτό νομίζω είναι το πιο δύσκολο, πάντα οι ομάδες θέλουν τον καλό παίχτη πιο φθηνό και πάντα οι ποδοσφαιριστές θέλουν καλύτερα λεφτά, αυτό δεν είναι εύκολο.”

Με την φανέλα του Λεβαδειακού, στην 18η αγωνιστική της Β’ Εθνικής στην Καισαριανή, σε μαςτ Εθνικός Αστέρας – Λεβαδειακός, με αντίπαλο τον Μίμη Μπενίσκο…

G: “Υπάρχει κάποια χώρα με την οποία έχετε πολύ καλές σχέσεις και στρέφεστε εκεί για κάτι πιο safe;”

Ν.Ζ. “Η Κύπρος είναι μία χώρα η οποία δουλεύει, παραδοσιακά. Έχω κάνει πολλές δουλειές στην Κύπρο. Έχει πολύ καλό πρωτάθλημα, η ποιότητα είναι εξαιρετική. Θεωρώ ότι οι 5-6 πρώτες ομάδες της Κύπρου, είναι ισάξιες με τις 5 κορυφαίες της Ελλάδας αυτή τη στιγμή. ΑΠΟΕΛ,Ομόνοια,Ανόρθωση, Απόλλων Λεμεσού, ΑΕ Λεμεσού… είναι ομαδάρες. Τα γήπεδά τους είναι χαλιά και η ποιότητά τους είναι πολύ καλή. Θα πάθεις πλάκα αν δεις τα γήπεδά τους, εγκαταστάσεις έχουν, έχει ανέβει το επίπεδο της Κύπρου. Απλά εγώ έχω καλές επαφές εκεί και μπορώ και κάνω δουλειές.

Αυτό έχω σαν μαξιλαράκι και έχω φίλους πολλούς που έχουμε πολύ καλές σχέσεις και με τις αγορές της Γαλλίας, Βελγίου, Πορτογαλίας, Αγγλίας κλπ.. Εκεί μαζευόμαστε πολλοί, μπορεί να μαζευτούν τρία γραφεία, τέσσερα για μια μόνο δουλειά.”

G: “Είναι επιλογή των ομάδων να στέλνουν όλους τους μικρούς έξω;”

Ν.Ζ. “Τα παιδιά έχουν όνειρο να πάνε έξω να παίξουν ποδόσφαιρο. Όλα τα παιδιά! Καμιά φορά τους γυρίζει μπούμερανγκ αν πηγαίνουν σε χαμηλότερης δυνατότητας ομάδες γιατί επιστρέφουν μετά στην Ελλάδα και πάνε πιο χαμηλά από εκεί που έφυγαν.

Εγώ δεν είμαι υπέρ αυτής της κατάστασης, θέλω ο παίχτης που αξίζει να πάει έξω, να πάει σε μία καλή ομάδα. Γιατί να πάει σε μικρή; Ας μείνει εδώ! Να παίξει καλά, να πάρει παιχνίδια στα πόδια και να πάει μετά σε μία καλύτερη. Γιατί να βιάζονται;

Εδώ βέβαια είναι χάλια το επίπεδό μας, σε πολλά είμαστε κάτω ακόμα και από χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία.”

G: “Γιατί δεν ασχολείστε με μικρούς ηλικιακά παίκτες;”

Ν.Ζ. “Όταν άνοιξα το γραφείο ασχολήθηκα. Αλλά μετά με ζάλισαν. Οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, οι θείοι, οι νονοί… Δεν αντέχω! Έχω φτάσει σε μία ηλικία που δεν έχω πλέον υπομονή και αποφάσισα να μην ασχοληθώ με μικρούς.”

Από τη συζήτηση μας με τον Νίκο Ζαφειρόπουλο εξήχθησαν σημαντικά συμπεράσματα. Συνέβαλε στο να αντιληφθούμε πως δουλειά του ατζέντη είναι ιδιαίτερα σημαντική, αλλά και αρκετά ιδιόμορφη, ενώ το επίπεδο στην Ελλάδα παρότι είναι υψηλό όσον αφορά την ποιότητα της δουλειάς, είναι αρκετά υποβαθμισμένο λόγω της «ελληνικής νοοτροπίας» σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου οι μάνατζερς έχουν κύρος και χαίρουν σεβασμού τόσο από τις ομάδες όσο και από τους φιλάθλους. Βέβαια «σημαντικό» ρόλο στην διαμόρφωση της νοοτροπίας αυτής έχουν διαδραματίσει και οι “αεριτζήδες” που τάζουν… γη και ουρανό σε νεαρούς αθλητές και γονείς οι οποίοι πασχίζουν να κάνουν τα παιδιά τους ποδοσφαιριστές. Ο χρόνος μόνο θα δείξει κατά ποσό η υφιστάμενη κατάσταση θα αλλάξει…