Τρεις «ροσονέρι», η Γ’ Εθνική και ο «κορονοΐος»

Όποιος έχει περάσει αυτό το γεφυράκι πάνω από τον Μείλιχο στα Συχαινά ξέρει. Οι δύο πλευρές που χωρίζει ο ποταμός είναι σαν μια μετάβαση από έναν κόσμο σε έναν άλλο, από μια γήινη διάσταση σε μια διαφορετική, ποδοσφαιρική, μαγική, όπου όλα πραγματοποιούνται μέσα στις γραμμές του γηπέδου, με την λευκή σφαίρα να καθορίζει το μέλλον. Περνώντας αυτό το γεφυράκι, μπαίνεις σε έναν κόσμο που όλα γυρίζουν γύρω από το ποδόσφαιρο, σε έναν «κοκκινόμαυρο» πλανήτη με μια σπουδαία αύρα του κορυφαίου που πέρασε από την γη αυτή, του «μαύρου πρίγκηπα» της πόλης, του Κώστα Δαβουρλή. Εκεί, σε μια σύγχρονη αλάνα νέας εποχής, τα παιδιά διδάχθηκαν, γαλουχήθηκαν και μπολιάστηκαν με μια φιλοσοφία γύρω από τον «βασιλιά» των σπορ, που χάνεται αξιακά στα χρόνια της νιότης και καταφέρνει να εναρμονιστεί με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Και ξαναπερνώντας την γέφυρα αυτή, πλέον έτοιμοι «μαχητές» με την «κοκκινόμαυρη» πανοπλία τους, θα παλέψουν στον δύσκολο και απαιτητικό κόσμο του ποδοσφαίρου…

Με αφορμή την επανέναρξη της Γ’ Εθνικής, το «giornalista» μίλησε με 3 παιδιά που ξεκίνησαν από την «κοκκινόμαυρη» ακαδημία του Δαβουρλή Κ. ’92 και θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην Γ’ Εθνική, με τις φανέλες του Παναιγιαλείου, της Θύελλας Πατρών και του Διαγόρα Βραχνεΐκων… Ο Μάριος Καραμπούλας, ο Χρήστος Τσότρας και ο Βύρωνας Κούστας μίλησαν για την πανδημία, το ποδόσφαιρο και όλα όσα βίωσαν τον καιρό του εγκλεισμού, σε μια ξεχωριστή φωτογράφιση…

(σ.σ. Υπάρχουν ακόμη οι Άκης Τσεκούρας (Διαγόρας Βρ.) και Μάκης Τσεκούρας (ΠΑΟ Βάρδας) που είναι παιδιά της ακαδημίας του Δαβουρλή, όμως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπόρεσαν να μας τιμήσουν με την παρουσία τους)

Giornalista: Πως ήταν η επιστροφή στη δράση μετά από τόσο καιρό απραξίας;

Χρήστος Τσότρας: «Το ξεκίνημα ήταν η αλήθεια δύσκολο, μετά από 7 μήνες απραξίας. Θέλαμε το χρόνο μας να βρούμε τα πατήματά μας, τις ανάσες μας (κ.λπ). Στην αρχή υπήρχαν δυσκολίες, αλλά σιγά σιγά πιστεύω θα βρούμε τον ρυθμό μας, μέσα στο διάστημα αυτό των δύο μηνών.»

Βύρωνας Κούστας: «Πιστεύω είναι δύσκολο να έρθουμε σε αγωνιστική κατάσταση να παίξουμε δέκα παιχνίδια. Αυτό νομίζω είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Δεν έχουμε μία σεζόν ολόκληρη, δεν θες να πιέσεις πολύ τους παίχτες. Εμείς είχαμε όρεξη, ότι έλλειμα είχαμε σε θέματα κούρασης μας έβγαινε, πιστεύω το καλύπταμε με την όρεξη, γιατί είχαμε μπόλικη μετά από τόσο καιρό. Ουσιαστικά δεν είναι 3-4 μήνες, είναι και από πέρσι που σταμάτησε το πρωτάθλημα, είναι αρκετό το διάστημα.»

Μάριος Καράμπουλας: «Οι μήνες που καθίσαμε είναι πολλοί οι 5 μήνες χωρίς να κάνεις τίποτα, με την ομάδα μόνος σου μόνο. Δεν είναι ίδια η προπόνηση που κάνεις μόνος σου και ίδια με την ομάδα. Με την ομάδα δίνεις τα πάντα, μόνος δεν μπορείς να πιεστείς όσο θες και κάποια στιγμή κουράζεσαι. Πότε θα μας ανοίξουν, μία μας ανοίγουν μία μας κλείνουν… Ο χρόνος που μας δίνουν για να ξεκινήσουμε ξαφνικά είναι πολύ λίγος, για να προετοιμαστείς και πρέπει να είσαι όσο περισσότερο έτοιμος γίνεται, κάτι το οποίο είναι αφύσικο. Μέσα σε 3-4 εβδομάδες, πρέπει να καλύψεις 5 μήνες αποχής. Από κει και πέρα πρέπει να είσαι έτοιμος να δώσεις τα πάντα στον αγώνα και να κάνεις ότι μπορείς για να βοηθήσεις την ομάδα.»

 

Giornalista: Παίρνω πάσα από τον Βύρωνα, ο καθένας έχει διαφορετικούς στόχους, έχει αλλάξει ο προγραμματισμός μετά την διακοπή. Πόσο δύσκολο εν καιρώ κορονοϊου να μπορέσεις να πέτυχεις τους στόχους που έθεσες πριν μήνες, έχοντας αλλάξει όλη η διαδικασία εξέλιξης του πρωταθλήματος;

Χ.Τ.: «Η αλήθεια είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα άμα έχεις θέληση και είσαι συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνεις, πιστεύω ότι μέσα από την προπόνηση και όλα αυτά θα βρούμε τον δρόμο μας.»

Β.Κ.: «Έτσι όπως είναι το φορμάτ τώρα στη Γ’ Εθνική, που οι μισές ομάδες πέφτουνε, ή κάνεις πρωταθλητισμό ή πέφτεις. Οπότε όπως είναι το πρωτάθλημα είσαι αναγκασμένος, για έναν παραπάνω λόγο να κάνεις πρωταθλητισμό. Επίσης τους στόχους θα τους οριοθετήσουν τα 2-3 πρώτα αποτελέσματα. Εκεί πιστεύω θα καταλάβεις τι και πως, αν και όλες οι ομάδες πάνω για την παραμονή -κυρίως- πιστεύω και ότι προκύψει.»

Μ.Κ.: «Είναι δύσκολο να έχεις τους ίδιους στόχους με το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, μετά από τόσο καιρό αποχής και με την όλη κατάσταση. Συν ότι πλέον το πρωτάθλημα το θεωρώ πολύ απρόβλεπτο, έρχονται τα πάνω-κάτω.»

Giornalista: Πόσο σας έλλειψε το ποδόσφαιρο όλου αυτό το διάστημα;

Χ.Τ.: «Η αλήθεια είναι ότι για μας, και ίσως για τους περισσότερους, το ποδόσφαιρο ήταν μέσα στις ζωές μας από πολύ μικρή ηλικία. Τρεφόμασταν από αυτό, ζούσαμε από αυτό. Τώρα αυτή η απουσία μας έριξε και ψυχολογικά και για άλλους λόγους. Το ξεκίνημα αυτό ήταν αρκετά καλό για πολλούς λόγους, όπως η ψυχολογία.»

Β.Κ.: «Εμένα μου έλειψε κυρίως στο πρώτο lockdown γιατί δεν βλέπαμε κιόλας. Το είχανε απαγορεύσει και στο κορυφαίο επίπεδο. Τώρα δεν είναι ότι μου έλλειψε, επειδή ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα καλώς ή κακώς, όπως μαθήματα και δουλειές. Απλά ήταν μία διέξοδος. Μου έλειψαν τα αποδυτήρια, η κουβέντα πριν την προπόνηση, οι αγώνες, η προετοιμασία πριν, το μετά, οι λύπες, η στεναχώρια, η χαρά, η ανυπομονησία. Όλο αυτό το κλίμα. Δεν μπορώ να σου πω ότι μου έλειψε καθαρά έτσι το γήπεδο. Κουραζόμασταν αλλιώς…»

Μ.Κ.: «Είχαμε συνηθίσει 10-15 χρόνια κάθε μεσημέρι να έχει την προπονησούλα σου, Κυριακή-Σάββατο, ανάλογα, αγώνες, πανηγύρια ή λύπες αντίστοιχα, να πεις διάφορα με τα παιδιά, να τσακωθείς, να πανηγυρίσεις και ξαφνικά σου λένε… «τίποτα»! Ήταν δύσκολα και έλειψε πιστεύω σε όλους πολύ.»

Giornalista: Πόσο σκεφτήκατε να το παρατήσετε, να το «κόψετε»; Πόσο σας έφτασε η κακή ψυχολογία στο να πείτε δεν ξανασχολούμε;

Χ.Τ.: «Η αλήθεια είναι ότι μας έφτασε σε ακραίο σημείο. Κι εγώ προσωπικά. Δεν ήθελα δηλαδή να ξαναμπώ σ’ αυτή την διαδικασία. Αλλά επειδή ήμουνα σε μια φάση ντεμί-ντεμί και ήρθε το άνοιγμα, είπα να δώσω στον εαυτό μου άλλη μία ευκαιρία να προσπαθήσω. Να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο, να το κάνω ουσιαστικά για την πάρτι μου και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω και σιγά-σιγά βρίσκω την ψυχολογία που είχα και ήθελα.»

(*) Μια φωνή στο βάθος ακούγεται «Και να πάρω τον Ντίνο τηλέφωνο να μου βρει ομάδα»… (γέλια)

Β.Κ.: «Εγώ πιστεύω πιο κοντά στο να το παρατήσουν έφτασαν τα παιδιά που είχαν βλέψεις, που θέλουν να κάνουν το άλμα το επαγγελματικό. Τώρα εμείς οι υπόλοιποι καλώς ή κακώς παίζουμε πιο ελεύθερα, απλώς χάσαμε ένα… χαρτζιλίκι και είχαμε κάποιες έξτρα ώρες τη μέρα, που δεν ξέραμε τι να τις κάνουμε. Εγώ πάντα είχα στο μυαλό μου να ξαναξεκινήσω, πάντα είχα πως θα παίξουμε πάλι, απλά είχα στο μυαλό μου ότι θα ξεκινήσω με το 5×5 το καλοκαίρι, γιατί έκανα και πράγματα μόνος μου. Ξεκίνησε λίγο νωρίτερα, καλό είναι αυτό, αλλά όπως αγαπάμε το ποδόσφαιρο, έχει και πράγματα μέσα το ποδόσφαιρο που σε στεναχωρούν, που δεν είναι πάντα ίδια κάθε μέρα.»

Μ.Κ.: «Δεν μπορώ να σου πω ποτέ πως σκέφτηκα να το κόψω, δεν μπορώ να το κόψω από τη μία μέρα στην άλλη. Είναι η ηλικία αυτή που είναι ότι χειρότερο για έναν αθλητή να μην παίρνει παιχνίδια, να μην παίρνει παραστάσεις, να μην κάνει προπονήσεις, αλλά πιστεύω ότι με υπομονή και επιμονή, την άκρη κάπως θα την βγάλουμε.»

 

Giornalista: Ποιο ήταν το πιο δύσκολο όλο αυτό το διάστημα, ή αποξένωση από τον ποδοσφαιρικό κύκλο, η έλλειψη δραστηριοτήτων ή η πίεση και ο καταναγκασμός των μηνυμάτων, της μάσκας κ.ο.κ.;

Χ.Τ.: «Είναι μία αλληλουχία όλο αυτό. Το ποδόσφαιρο είναι οι φίλοι, τα αποδυτήρια και όλα αυτά, αλλά από την άλλη είναι το παιχνίδι μέσα. Με ενόχλησε πιο πολύ το να ξυπνάω κάθε πρωί και να μην κάνω τίποτα. Ήξερα ότι προ κορωνοϊού θα ξυπνήσω, θα πάω στην προπόνησή μου, θα γυρίσω, θα κάνω μία ρουτίνα. Άμα την κόψεις την ρουτίνα, παύεις να είσαι αυτό που ήσουνα, για μένα και ψυχολογικά και σωματικά.»

Β.Κ.: «Αυτό που μας πείραξε πιο πολύ είναι ότι δεν είχαμε χρονικό ορίζοντα το πότε θα επιστρέψουμε, ακόμα και τα πιο πειθαρχημένα παιδιά. Ο καθένας μπορεί να σου πει «είσαι επαγγελματίας, πληρώνεσαι, να διατηρείσαι σε μία τάδε κατάσταση άσχετα αν παίζεις ή δεν παίζεις». Αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο δύσκολο, το ότι δεν ξέρεις πότε θα επιστρέψεις, τι θα γίνει, πως θα επιστρέψεις, με τι κριτήριο, με τι περιβάλλον. Αυτό πιστεύω ήταν το πιο δύσκολο. Από κει και πέρα όλοι λίγο πολύ με τους φίλους μας βρισκόμασταν, απλά έλειψε όλο αυτό το κλίμα, η κουβέντα, η προπόνηση.»

Μ.Κ.: «Όλα μαζί. Εγώ προσωπικά είχα το πρωί τη σχολή, το απόγευμα είχα τη δουλειά μου, το μεσημέρι ξέσκαγα. Ξεχνιόμουνα τελείως, είχα μόνο τη μπάλα.»

Giornalista: Σας φοβίζει καθόλου αυτό που είπε ο Βύρωνας, μην ξαναέχουμε πάλι το ίδιο από τον επόμενο Οκτώβρη-Νοέμβρη;

Χ.Τ.: «Το ίδιο έγινε και πέρσι, πάντα υπάρχει στην άκρη του μυαλού μας αυτή η κατάσταση.»

Μ.Κ.: «Φοβόμαστε ότι μετά το καλοκαίρι θα είμαστε πάλι μέσα, αλλά προσπαθούμε να αποφεύγουμε αυτές τις σκέψεις.»

Giornalista: Κεφάλαιο τραυματισμοί, με την Μπουντεσλίγκα και όλα τα πρωταθλήματα να το βιώνουν σε τεράστιο βαθμό. Πέρασε από το μυαλό σας, ερχόμενοι από απραξία, είναι λόγος να σας κρατάει πίσω αγωνιστικά;

Χ.Τ.: «Σίγουρα υπάρχουν στην άκρη του μυαλού μας οι τραυματισμοί. Και χωρίς να τραυματιστείς, το σώμα σου και σε μία απλή προπόνηση, στις αρχές ειδικά, κουραζόταν, επειδή ήσουνα ουσιαστικά πιασμένος. Αυτό είναι λόγω της απραξίας, λόγω ότι δεν έκανες κάποια πράγματα τα οποία θα έπρεπε να κάνεις. Και αυτό σίγουρα σε κρατάει πολύ πίσω.  Δεν χρειάζεται να πάθεις μία θλάση για να πεις ότι είσαι πίσω και ότι τραυματίστηκες εξαιτίας του κορωνοϊού. Το ότι το σώμα σου ταλαιπωρείται ακόμα και σ’ ένα παιχνίδι, εγώ προσωπικά είχα να παίξω και έναν χρόνο, έπαιξα 90 λεπτά και είμαι πάρα πολύ κουρασμένος αυτή την στιγμή, 2 μήνες αργότερα. Αυτό οφείλεται και σ’ εμένα αλλά και στο θέμα του κορωνοϊού.»

Β.Κ.: «Όπως εμείς έτσι και άλλοι. Τραυματισμοί υπάρχουν σε κάθε ομάδα. Καλώς ή κακώς πιστεύω ότι έχω μάθει να ελέγχω το σώμα μου, καταλαβαίνω που μπορώ να πιεστώ που όχι. Ξέρω ότι κάποια στιγμή μπορεί να πιεστείς λίγο παραπάνω (π.χ. πάνω στη φάση). Στο κορυφαίο επίπεδο μπορεί να υπάρχουν τραυματισμοί, γιατί εκεί τους γύρισαν πιο γρήγορα. Είναι εμπορικό το προϊόν. Κατά τη γνώμη μου ένας μήνας, είναι αρκετός για αν ετοιμάσεις μία ομάδα, να μπορεί να κατέβει σε έναν αγώνα και να μην τραυματιστούν τουλάχιστον. Αλλάξαν αρκετά πράγματα, η 18αδα έγινε 20αδα, όταν μπορείς να αλλάξεις τη μισή ομάδα με αλλαγές, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία τους τραυματισμούς. Γιατί μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε και μετά να πέσεις και να λες ότι είχαμε τραυματισμούς, μα όλοι είχαν! Στα μεγάλα πρωταθλήματα έχουν και βεβαρημένο πρόγραμμα. Πρέπει να παίξουν, για να πληρωθούν. Ένας μεγάλος παίχτης ξέρει να φυλάσσεται, και πάντα φυλαγόταν, εμείς αυτό που μπορεί να παθαίναμε σε τρεις αγωνιστικές να το πάθουμε σε μία.»

Μ.Κ.: «Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι το σκέφτονται για τους τραυματισμούς, αν και όλοι σκέφτονται να πάρουν ένα καλό αποτέλεσμα, προτεραιότητα έχουν να βγουν υγιείς από το γήπεδο. Γιατί είναι τεράστια η αποχή που είχαμε.»

Giornalista: Είμαστε στα γηπεδάκια του «Rossoneri», εδώ που ξεκίνησαν όλα, είναι ο κοινός σας προορισμός… Τι συναισθήματα, τι εικόνες έχετε από το μέρος αυτό;

Χ.Τ.: «Για μένα η ομάδα του Δαβουρλή είναι ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας. Εδώ ξεκίνησα, εδώ μεγάλωσα, εδώ έμαθα ουσιαστικά ότι ξέρω. Το να έρχομαι εδώ πάντα μου δημιουργεί αναμνήσεις, σκέφτομαι τι έκανα μικρός, αυτά που έχω καταφέρει εδώ και ουσιαστικά ότι έχω κάνει στο ποδόσφαιρο μέχρι στιγμής, είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά, τα οφείλω στον Δαβουρλή.»

Β.Κ.: «Το ότι είμαστε εδώ δέκα χρόνια μετά και μιλάμε, αυτό είναι το σημαντικό. Δείχνει το πόσο καλές σχέσεις έχουμε όλοι μεταξύ μας, σε πόσο ωραίο περιβάλλον  μεγαλώσαμε. Αυτό το διάστημα, από τα 5 μέχρι τα 15, κάπου θα το πέρναγες. Εμείς το περάσαμε όλοι εδώ και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι και μπορούμε μετά από 5-6 χρόνια να παίζουμε σε διαφορετικές ομάδες, να μιλάμε και καθόμαστε σε ένα τραπέζι, είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.»

Μ.Κ.: «Οι αναμνήσεις από εδώ μεγάλες και πολλές. Οι προπονήσεις που έκανα με τον Βύρωνα και με τον Τσότρα σκοτωμοί… Θεωρώ ότι ειδικά τότε, η συγκεκριμένη ομάδα ήμασταν οικογένεια και φαίνεται και τώρα. Έχουν περάσει 4-5 χρόνια και ακόμα είμαστε εδώ, μιλάμε, λέμε τα νέα μας, ρωτάμε ο ένας για τον άλλον. Ο Ντίνος, ο πρόεδρος, όλοι πάνω από το κεφάλι μας, να μας φροντίσουν, να μας βοηθήσουν….»

Ντίνος Παπαγιανόπουλος: «ο Βυρωνάκος, ο τίγρης και το μικρό παιδί»…
Δεν θα μπορούσαμε στην συνέντευξη αυτή να μην ζητήσουμε ένα σχόλιο από τον Ντίνο Παπαγιαννόπουλο, που είναι ο άνθρωπος που «μεγάλωσε» τα παιδιά αυτά (σ.σ. και άλλα πόσα…), που τα έζησε από τα πρώτα τους βήματα μέχρι την ποδοσφαιρική τους ενηλικίωση…
Ο ιδιοκτήτης του Δαβουρλή τα είπε όλα στο «giornalista» με λίγες μόνο κουβέντες: «Δεν θέλω να μιλήσω ποδοσφαιρικά για τα παιδιά. Ο Βυρωνάκος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε εδώ μέσα, για μας θα είναι πάντα ο Βυρωνάκος μας. Έχω να πω γ’ αυτό το παιδί ότι έδειξε με τη μεταγραφή του στον Αη Βασίλη (σ.σ. Κεραυνός Αγίου Βασιλείου) το χαρακτήρα του. Το πως συμπεριφέρθηκε στο σύλλογο. Και είναι κάτι που πολύ λίγα παιδιά έχουν δείξει τέτοιο χαρακτήρα στη μεταγραφή τους.
Ο Μαριάκος είναι ένας τίγρης. Λίγο μιλάει αλλά παίζει περισσότερο.
Όσον αφορά τον Τσότρα, τι να πω τώρα γι’ αυτόν τον Πυργιώτη. Είναι ο πιο εκφραστικός και ο πιο επικοινωνιακός από όλους. Ότι συμβαίνει θέλει να με πάρει τηλέφωνο να μου πει. Με πήρε ο ένας, με πήρε ο άλλος… Μου ‘πε αυτό ο ένας, μου ‘πε αυτό ο άλλος… Είναι το μικρό μας το παιδί ο Τσότρας.
Πολύ σημαντικό είναι και για τους τρεις, ότι και οι τρεις έχουν πετύχει στο Πανεπιστήμιό τους. Ήταν μέτριοι μαθητές, αλλά τα κατάφεραν. Εκτός από τον Βύρωνα που πέρασε στις Πανελλήνιες, και στη Φαρμακευτική χωρίς φροντιστήριο. Έπαιζε μπάλα διάβαζε και πέρασε Φαρμακευτική. Δεν ξέρω αν το έχει καταφέρει άλλος.»