Tελευταία “παράσταση” σε… σπασμένο “σανίδι”!
Η αρχική μου πρόθεση ήταν να γράψω ένα άρθρο σχετικά με τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα αγωνιστούν φέτος για τελευταία φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο (Κατάρ, 20/11-18/12). Τα πάντα, όμως άλλαξαν όταν, κοιτάζοντας τις σχετικές λίστες, διαπίστωσα κάτι συγκλονιστικό. Σχεδόν όλοι όσοι “αποχαιρετούν” στο φετινό Μουντιάλ, πριν 12 χρόνια έγιναν στα μάτια και τη συνείδηση μου οι παιδικοί μου ήρωες…
Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώ να μπω στο μυαλό των παιδιών και να αντιληφθώ πως βλέπουν τον κόσμο. Να καταλάβω με ποιόν τρόπο επεξεργάζονται τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος και πως διαχειρίζονται όσα αντικρύζουν. Επιχειρώ να μπω στη θέση τους αναπολώντας τα δικά μου παιδικά χρόνια. Τους δικούς μου ποδοσφαιρικούς ήρωες, οι οποίοι -ίσως- χωρίς να το γνωρίζουν, καθόρισαν μία ολόκληρη γενιά. Καθημερινά στα διαλλείματα διεξάγονταν “ομηρικές μάχες” για το ποιος είναι καλύτερος: ο Μέσι ή ο Κριστιάνο; Συλλέγαμε ποδοσφαιρικές κάρτες και συμπληρώναμε άλμπουμ, που κανείς μας δεν γνώριζε -κι ούτε τον ενδιέφερε κιόλας- τι κέρδιζε από την εταιρεία, όταν τα συμπλήρωνε. Όταν τυχαίναμε έναν από τους δύο πρωταγωνιστές του αιωνίου διπόλου Μπαρτσελόνα-Ρεάλ η χαρά ήταν απερίγραπτη!
Πιστεύω πως αν ρωτήσει κανείς 100 ποδοσφαιρόφιλους στο δρόμο ποια ήταν η πρώτη τους σπουδαία ποδοσφαιρική ανάμνηση ή ποιο ήταν το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός που θυμούνται, οι 99 θα απαντήσουν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που είδαν στην τηλεόραση, πιθανώς μαζί με συγγενείς, σε κάποιο χωριό της Ελλάδας, μέσα στο κατακαλόκαιρο, όντας πασαλειμμένοι με παγωτό…
“Έρωτας με την πρώτη ματιά…”
Για εμένα το πρώτο “ποδοσφαιρικό” καλοκαίρι ήταν αυτό του 2010, σε ηλικία 9 ετών. Τότε ήταν που είδα με τα παιδικά μου μάτια την εθνική μας να κερδίζει, στη Νότια Αφρική, τη Νιγηρία με τα γκολ του “Σάλπι” και του “Τόρο” και άκουσα τον speaker να ζητωκραυγάζει για την πρώτη νίκη της Ελλάδας σε Μουντιάλ! Συνειδητοποίησα πως όλο αυτό ήταν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό… Φυσικά, είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ το Μουντιάλ από την πρώτη ημέρα. Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Θυμάμαι ακόμα τον πανηγυρισμό των Νοτιοαφρικανών έπειτα από το γκολ του Τσαμπαλάλα, στο εναρκτήριο ματς του τουρνουά απέναντι στο Μεξικό.
Λίγες ημέρες αργότερα γνώρισα τον Ντιέγκο, τον τότε προπονητή της Αργεντινής, ο οποίος προκάλεσε το ενδιαφέρον μου από την πρώτη στιγμή που τον είδα στην τηλεόραση. Στο καφενείο του χωριού οι μισοί τον έβριζαν και οι άλλοι μισοί των αποθέωναν. Αυτό ήταν που με έκανε να καταλάβω πως ο άνθρωπος αυτός ήταν… ξεχωριστός. Ο Μαραντόνα έδινε οδηγίες σε έναν “κοντούλη” με το “10” στην πλάτη. Έναν φοβερό παίκτη. Σε έναν “πιτσιρικό” όπως έλεγαν, ο οποίος με… “κέρδισε” με τις εντυπωσιακές κινήσεις του και τον τρόπο που έπαιζε. Λεγόταν Μέσι και ήταν μόλις 23 ετών.
Εκείνο το καλοκαίρι δε γνώρισα μόνο τον Ντιέγκο και τον Λιονέλ, αλλά και ένα μπακ με μακριά μαλλιά και κορδέλα που στο τέλος κατέκτησε και το τρόπαιο. Τον Σέρχιο! Κι ακόμη έναν επιθετικό: τον Κριστιάνο, που έβαλε το 6ο από τα 7 γκολ της Πορτογαλίας κόντρα στη Βόρεια Κορέα! Μάλιστα με εντυπωσίασε τόσο, που πριν καν ξεκινήσει η σχολική χρονιά είχα ήδη αγοράσει τα παπούτσια που φορούσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τα Nike Mercurial Vapor Superfly II και -εννοείται (!)- τα… “μόστραρα” παντού! Θυμάμαι ακόμα τη μπάλα, τη… Jabulani. Θυμάμαι τους Ουρουγουανούς, που με έκαναν να αγαπήσω την ομάδα τους. Και πως να μη συμβεί αυτό, άλλωστε, όταν αγωνίζονταν οι: Καβάνι, Σουάρεζ, Γκοντίν και πολλοί άλλοι… παιχταράδες!
Κι ερχόμαστε στο ζοφερό… ΠΑΡΟΝ!
Σε δύο εβδομάδες ακριβώς, στο Κατάρ, στις 6 το απόγευμα της 20ης Νοεμβρίου του 2022, η αντίστροφη μέτρηση, για τους ποδοσφαιρικούς ήρωες των παιδικών χρόνων μου, αρχίζει. Αφετηρία αποτελεί το Στάδιο Αλ Μπαΐτ στο Αλ Χορ! Εκεί θα γίνει η σέντρα του -κατάπτυστου- 22ου Παγκοσμίου Κυπέλλου, με το εναρκτήριο ματς να θέτει αντιμέτωπη την εθνική ομάδα του Κατάρ με αυτή του Εκουαδόρ.
Τα ερωτήματα που ξεπηδούν στο μυαλό μου αμέτρητα:
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο για τη διοργάνωση του οποίου έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 6.500 μετανάστες-εργάτες από την Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα, από τότε η χώρα ανέλαβε να φιλοξενήσει το Μουντιάλ, πριν από 10 χρόνια,
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο σε μία χώρα όπου η Κυβέρνηση εκδιώκει τους μετανάστες, οι οποίοι εργάστηκαν για την κατασκευή των υποδομών του τουρνουά, για να εγκατασταθούν στα σπίτια τους οι τουρίστες που θα φθάσουν στο Κατάρ για το Μουντιάλ;
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο σε μία χώρα που -κυριολεκτικά- χτίζει τείχη για να καλύψει τις παραγκουπόλεις;
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο σε μία χώρα, όπου οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις παραμένουν ποινικό αδίκημα και οι ομοφυλόφιλοι τιμωρούνται έως και με επτά έτη φυλάκιση;
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο τον χειμώνα;
Υφίσταται Παγκόσμιο Κύπελλο σε μία χώρα με ανύπαρκτο ποδοσφαιρικό πολιτισμό;
Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε ένα τέτοιο… “Μουντιάλ”, να αποτελέσει το τελευταίο όλων όσων θαύμαζα ως παιδί και με έκαναν να αγαπήσω το πανέμορφο αυτό άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο…
Θα είναι απίθανο να δούμε τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο Μουντιάλ του 2026, το οποίο θα διεξαχθεί στις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Μεξικό, καθώς θα έχει συμπληρώσει τα 41 έτη. Ο Λίο Μέσι όντας 39 ετών ίσως μέχρι τότε έχει παραδόσει τη “σκυτάλη” στη νέα γενιά των Αργεντίνων σταρ, ενώ οι Ουρουγουανοί: Καβάνι, Σουάρεζ (συνομήλικοι του Μέσι) και Γκοντίν (θα είναι 40 ετών), οι οποίοι με “ανάγκασαν” να αγαπήσω την εθνική τους ομάδα πριν 12 χρόνια, αναμένεται να έχουν αποχωρήσει έως το 2026 από τη “Σελέστε”. Είναι πολύ πιθανό τον ίδιο δρόμο να ακολουθήσει και ο Σέρχιο Ράμος, (40 ετών στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο), αλλά και οι: Καρίμ Μπενζεμά (38 / 2026), Άνχελ Ντι Μαρία (38 / 2026), Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι (38 / 2026), Ολιβιέ Ζιρού (38 / 2026), Μάνουελ Νόιερ (40 / 2026), Λούκα Μόντριτς (41 / 2026), Τιάγκο Σίλβα (41 / 2026), Γκιγιέρμο Οτσόα (41 / 2026), Πέπε (43 / 2026).
Όχι, δεν είναι ψέμα! Δύσκολα το συνειδητοποιούμε, αλλά είναι αλήθεια. Το σενάριο κατά το οποίο όλοι οι παραπάνω ποδοσφαιριστές αποχαιρετούν το Μουντιάλ σε μερικές εβδομάδες είναι πολύ κοντά… Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Από τη μία να νιώθεις απέχθεια για μία τραγική διοργάνωση, σε μία χώρα που έχει καταστρέψει χιλιάδες ζωές, από την άλλη προσμονή και ενθουσιασμό για να δεις όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα να ξεδιπλώνουν την ποδοσφαιρική μαγεία τους στο χορτάρι, δίνοντας ίσως τις τελευταίες παραστάσεις με τις χώρες τους σε Μουντιάλ.
