Τζορτζ Μπεστ & Ντιέγκο Μαραντόνα: Οι αμαρτωλοί “θεοί” της μπάλας…

“Εθισμοί… Ξεκινούν σαν μαγικά κατοικίδια, σαν τερατάκια της τσέπης. Κάνουν εκπληκτικά κόλπα, σου δείχνουν πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί. Έρχεται όμως η στιγμή, που παίρνουν αποφάσεις για εσένα. Τελικά, λαμβάνουν της πιο κρίσιμες αποφάσεις της ζωής σου. Και τότε αποδεικνύονται λιγότερο έξυπνες, ακόμα και από ένα χρυσόψαρο…” -Γουίλιαμ Γκίμπσον

Τι κοινό μπορεί να έχουν το Μπέλφαστ, με το Λανούς του Μπουένος Άιρες; Τι το ιδιαίτερο έχει η 25η Νοεμβρίου; Γιατί πενθούν οι θεοί του ποδοσφαίρου;

Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν τα πάθη τους. Όλοι είμαστε θνητοί. Πόσο κοντά όμως μπορεί να φτάσει κανείς στη θέωση και με ποιόν τρόπο αυτό μπορεί να επιτευχθεί;

Οι απαντήσεις των παραπάνω προκύπτουν από τη ζωή και τα έργα δύο εκ των κορυφαίων, όχι μόνο ποδοσφαιριστών που έκαναν μαγικά με τη στρογγυλή θεά, αλλά και προσωπικοτήτων με φοβερό αντίκτυπο στο ποδόσφαιρο και την κοινωνία…

Στις 25 Νοεμβρίου του 2005, στο νοσοκομείο “Κρόμγουελ” του Λονδίνου, ο θρυλικός Τζορτζ Μπεστ αφήνει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία -μόλις- 59 ετών, χτυπημένος από μία σειρά λοιμώξεων, που έπονταν της μεταμόσχευσης ύπατος στην οποία είχε υποβληθεί πριν 3 χρόνια .

15 χρόνια αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου του 2020, ο μεγάλος Ντιέγκο, ο Ντιέγκο του λαού, ο Ντιέγκο με τη “χρυσή καρδιά”, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αφήνει στη… μοίρα του τον μάταιο τούτο κόσμο, για τον παράδεισο, ίσως… Ποιός ξέρει;

Μία ημέρα σαν και αυτή, 10 άρθρα δε θα ήταν αρκετά για να αναδείξουν το μεγαλείο και την ποιότητα εντός και εκτός γηπέδων, δύο ανθρώπων οι οποίο άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία και μέσω του τρόπου ζωής αποτέλεσαν παράδειγμα μα ταυτόχρονα και αντί-παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.

Διάβασε ακόμα: “Τελευταία “παράσταση” σε… σπασμένο “σανίδι””

Τζορτζ Μπεστ

 “Το πέμπτο μέλος των Μπιτλς” (έτσι τον χαρακτήρισε ο πορτογαλικός Τύπος το 1966, μετά από τα δύο γκολ κόντρα στην Μπενφίκα), ο “κοντός και αδύνατος” πιτσιρίκος από το Μπέλφαστ, ο οποίος “κόπηκε”, εξαιτίας της σωματοδομής του, από τα δοκιμαστικά της τοπικής Γκλέντοραν, αλλά την ίδια περίοδο σε ηλικία 15 ετών αποκτήθηκε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έπειτα από πρόταση του Μπομπ Μπίσοπ, έζησε μία ζωή σαν όνειρο. Δόξα, χρήμα, γυναίκες, αλκοόλ. Από τον παράδεισο στην κόλαση!

“Ξόδεψα σχεδόν το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα!”

Τη δεκαετία του ’60 έμελλε να είναι ένας από τους “Μπέμπηδες του Μπάσμπι” που θα κουβαλούσε το βαρύ “φορτίο”, μετά την τραγωδία του Μονάχου και το κατάφερε! Το 1965 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Αγγλίας με πρωταγωνιστή τον 22χρονο -τότε- Μπέστ. Το αγόρι με τη χαίτη και το 7 στην πλάτη, το 1974 άφησε τους αγαπημένους “Κόκκινους Διαβόλους”, για να αγωνιστεί σε αρκετές μικρομεσαίες ομάδες της Βρετανίας, αλλά και σε συλλόγους της Ισπανίας, της Αυστραλίας, της Νότιας Αφρικής και των ΗΠΑ, έως το 1983 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

“Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου!”

Έζησε σαν ροκ σταρ! Καθημερινά οι εφημερίδες σπαταλούσαν αρκετό μελάνι για να αφηγούνται τα “κατορθώματα” και να φιλοξενούν φωτογραφίες από την ξέφρενη καθημερινότητα του Βορειοϊρλανδού. Με την πάροδο του χρόνου ο εθισμός του στο αλκοόλ του στοίχησε. Το 2002 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ύπατος, αλλά οι λοιμώξεις που ακολούθησαν τον λύγισαν. Πέρα από τις χρυσές μπάλες, τα πρωταθλήματα Αγγλίας, τα Κύπελλα Πρωταθλητριών, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Τζορτζ Μπέστ ήταν η επιθυμία του να δημοσιευθεί φωτογραφία του από το νοσοκομείο, ενδεικτική τις κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει, με τίτλο: “Μην πεθάνετε όπως εγώ!”, στέλνοντας ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, αναδεικνύοντας την κατάσταση στην οποία μπορεί να οδηγήσει ο εθισμός στο αλκοόλ, κάτι που ο ίδιος το έμαθε… the hard way

Εγγραφείτε στο YouTube του Giornalista

Ντιέγκο Μαραντόνα

Οι λέξεις “φτωχές” για να περιγράψουν το μεγαλείο της ψυχής του και τον αντισυμβατικό του χαρακτήρα. Ο Ντιέγκο μπορεί να μεγαλουργούσε στο γήπεδο, κάνοντας μαγικά με το δικό του μοναδικό τρόπο και προσφέροντας θέαμα και παραληρώντας τα πλήθη, παράλληλα όμως αποτέλεσε τη φωνή των αδυνάμων, των φτωχών, υψώνοντας το ανάστημά του κόντρα στους ισχυρούς. Μπορεί να μην ξεπερνούσε σε ύψος το 1,65 μετρό, το μπόι της καρδιάς και της ψυχής του, όμως έφθανε ως την ψηλότερη βουνοκορφή της γης.

 “Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς.”

                                                                                                                                                                                                                                                                   –Εδουάρδο Γκαλεάνο

Η καθημερινότητά του μόνο ως ακραία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Κατά την περίοδο που ζούσε στη Βαρκελώνη και αγωνιζόταν για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα, στην οποία μετεγγράφηκε από την -αγαπημένη του- Μπόκα Τζούνιορς, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, “γνώρισε” την κοκαΐνη, μία συνήθεια η οποία μάλλον εντάθηκε όταν φόρεσε τη φανέλα της Νάπολι, συνάπτοντας σχέσεις με μέλη της “Καμόρα”, της μαφιόζικης συμμορίας που ήλεγχε τον φτωχό ιταλικό νότο, και όχι μόνο. Βέβαια ποτέ δεν ήταν δειλός, ποτέ δεν έκρυψε τα “πιστεύω”, τις αξίες και τα πάθη του. Πολύ εκφραστικός, εξωστρεφής, κατάφερε ακόμα και να διχάσει μία ολόκληρη χώρα, όταν το 1990, στο Σαν Πάολο της Νάπολης, η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία, για τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο Ντιεγκίτο ταυτίστηκε με τον ιταλικό νότο, όπου λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος, διαδραματίζοντας μείζονα ρόλο στην καταπολέμηση του ρατσισμού των “βορείων” όσον αφορά τους νότιους, οι οποίοι θεωρούνταν από τους Μιλανέζους, αλλά και από τους υπόλοιπους Ιταλούς, άνθρωποι “β’ διαλογής”! Μία ζωή σαν παραμύθι, η οποία ήταν τόσο “θεϊκή” όσο και “ανθρώπινη”, λαμπερή, αλλά σκοτεινή, στο άσπρο και στο μαύρο… Τα πάθη του τον νίκησαν, ο Μαραντόνα όμως πέρασε στην αιωνιότητα χάρις στην προσωπικότητα του και τις πράξεις του που γράφτηκαν στα ποδοσφαιρικά και κοινωνικά κατάστιχα της ιστορίας.

Στη Συνέντευξη Τύπου της παρουσίασής του ως προπονητής της μεξικάνικης ομάδας, Ντοράντος ντε Σιναλόα, το 2018, δε δίστασε να μιλήσει χωρίς φόβο και πάθος για τη μάχη του με τις ουσίες.

“Όσο έκανα χρήση ναρκωτικών ουσιών, βυθιζόμουν… Ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση και ένας ποδοσφαιριστής οφείλει πάντοτε να πορεύεται μπροστά. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Έμεινα δίχως χρήματα, επέστρεψα στη δουλειά και τότε ήταν που η κόρη μου, όταν ήταν τεσσάρων ετών, με έπεισε γιατί μου έλεγε ότι είχε εμπειρίες μονάχα με τη μητέρα της. Όταν μίλησα, δέχθηκα κριτική όπως γίνεται με όλους, αλλά αναρωτιέμαι πόσοι έχουν κάνει χειρότερα πράγματα από εμένα και δεν το έχει μάθει κανείς. Εγώ ήμουν “άρρωστος” και πλέον θέλω να βλέπω τον ήλιο το πρωί και να κοιμάμαι καλά το βράδυ…”

Πλέον, ο Ντιέγκο και ο Τζορτζ, ο Μαραντόνα και ο Μπεστ, δύο από τους αμαρτωλούς θεούς της μπάλας, δύο παραδείγματα προς μίμηση και ταυτόχρονα προς αποφυγή, βρίσκονται κάπου αλλού, κάπου μακριά από τα φώτα, τα φλας, από το επίκεντρο. Νικημένοι από τους εθισμούς, μα με καθαρή συνείδηση για τα πεπραγμένα τους, που δεν παρέκκλιναν στιγμή από τις αξίες και τα ιδανικά τους…